We rijden snel de stad uit en pakken een mooie route via Wimberley, Dripping Springs en Johnson City richting het noorden. De eerste nacht vinden we een prachtige wildkampeerplek aan een riviertje die we delen met 2 andere campers. De herten dartelen in de weilanden om ons heen en we maken kort een praatje met onze aardige buurman met zijn gigantische camper. De volgende ochtend worden we wakker en zien we op de rotsen in de rivier schildpadden zich opwarmen aan de zon. Een klein cadeautje want dat die hier zouden zitten wisten we helemaal niet.
Wat we ook niet wisten is dat aan de overkant van de rivier het landgoed ligt van voormalig president Johnson. Deze president is bij ons wat minder bekend maar na een bezoek aan het voormalige Texas White House blijkt dit volkomen onterecht te zijn. Hij heeft mooie dingen bereikt als president en wordt in Johnson City (zo heette het dorp al voordat hij president werd) met veel trots geëerd. Ook de living history farm verrast ons positief en geeft ons een inkijkje in het boerenleven van de vroege 20e eeuw.
We vervolgen onze weg richting het noorden via kleine wegen, we hebben wel genoeg snelwegen gezien de afgelopen dagen en vinden het juist leuk om het echte Amerikaanse leven in ons op te nemen. De dorpen die we in de films hebben gezien, staan hier echt en het voelt soms surrealistisch om doorheen te rijden. Maar door de vele doodgereden stinkdieren en andere ondefinieerbare kadavers langs de weg realiseren we ons alweer snel dat het geen film is.
We zijn op weg richting Las Vegas, waar we een mooie hoteldeal hebben kunnen boeken, en de toeristische trekpleisters daar in de ‘buurt’. Daarom maken we toch aardig wat kilometers de eerste dagen in Texas. Via een camping bij Brady Lake en een walmart in Lubbock rijden we uiteindelijk New Mexico in. We stoppen even bij de Blue Hole in Santa Rosa en rijden dan door naar een prachtige camping in het Villanueva State Park. Er is bijna niemand en we vinden een mooie plek om te overnachten.
We lopen wat rond en zien al snel op de deur van een gebouw een briefje hangen. Daarop lezen we dat per vandaag de staat heeft besloten om alle campings bij state parks te sluiten vanwege het Coronavirus. Wat verdwaasd lopen we terug want we zien wel degelijk andere campers staan en we besluiten het wel te zien. Zolang niemand ons wegstuurt blijven we waar we zitten.
Tot nu toe konden we ondanks de uitbraak van het virus normaal onze reis vervolgen en werden we nergens geconfronteerd met maatregelen en leken de Amerikanen zich er al helemaal niet druk om te maken. Dus dit komt wel even als een klap in ons gezicht wanneer we daadwerkelijk worden weggestuurd door de vriendelijke park rangers. We rijden tegen de schemer maar door naar de dichtstbijzijnde legale campsite bij een casino.
Dit is voor ons echt een beetje een wake-up call. We bespreken onze opties en mogelijke maatregelen die er opgelegd kunnen worden. We vernemen dat alle universiteiten en scholen ook al zijn gesloten en als we realistisch kijken naar de maatregelen in Europa dan voelen we aan dat het niet anders kan dan dat Amerika hetzelfde zal gaan doen. We schatten in dat Vegas, alle nationale parken en andere toeristische plekken zullen sluiten. Mogelijk de toch al heel dure campings ook en wat blijft er dan nog over. We weten dit niet zeker en twijfelen volop. We bespreken de situatie met elkaar en met anderen en uiteindelijk komen we tot de conclusie dat er 2 opties zijn.
Optie 1 is gewoon blijven en wel zien hoe het zich ontwikkelt met als risico dat we straks vastzitten en niks kunnen zien, niet naar huis kunnen vliegen in geval van nood en onzeker zijn over de mogelijkheid van medische zorg indien nodig. Trump en z’n Americans first beleid zal niet in ons voordeel zijn.
Optie 2 is naar huis vliegen. Hiervoor moeten we heel veel kilometers maken om de camper in Seattle te brengen voor de verkoop, onze hele Amerika trip overslaan waar we ons erg op hadden verheugd en creëren we onzekerheid over Pietertje die nog in Peru staat (maar wel al verkocht is). De grenzen van Peru zijn al dicht dus nu kunnen we er sowieso niet heen.
Beide opties hebben voor en nadelen en met name de onzekerheid over wat er gaat gebeuren en ons misschien te wachten staat maakt het lastig. Uiteindelijk besluiten we dat er op dit moment geen juiste keuze is. Niemand weet hoe dit verder gaat en daarom kunnen we alleen een keuze maken op gevoel. En die zegt bij ons allebei binnen 1 seconde: zo snel mogelijk naar huis!
Oef, die komt hard binnen en zonder dat we het zelf kunnen geloven beginnen we aan een ongelofelijke tocht over de Amerikaanse snelwegen die ons voert door de prachtigste canyons, valleys en besneeuwde bergtoppen. Onderweg boeken we tickets van Seattle naar Amsterdam via Londen voor vrijdag 20 maart. We rijden 2500 kilometer door de staten Colorado, Utah, Idaho, Oregon en Washington en komen uiteindelijk na 3 lange rijdagen aan in Seattle.
Tijdens een van de ritten komen we er al achter dat onze vlucht van Londen naar Amsterdam niet meer gaat. Eerst denken we nog dat de hele vlucht eruit ligt maar dat blijkt gelukkig niet zo te zijn. Inmiddels weten we dat we eerder weg zouden kunnen vliegen dan vrijdag en probeert Marcel, de broer van Margot, KLM te pakken te krijgen voor een nieuwe vlucht vanaf Londen en om te vragen of we op een eerdere vlucht mee kunnen.
Na een kort overleg midden in de nacht gaan we akkoord met een nieuwe vlucht op donderdag via Calgary. Op woensdag leveren we de camper in bij Alex Smith, die als tussenpersoon fungeert tussen ons en de koper. Dat we via hem hebben verkocht is een enorm geluk geweest omdat de kopers waarschijnlijk voorlopig niet kunnen komen. Maar dat is niet langer ons probleem. Nadat we de sleutels overhandigen spoeden we ons naar een hotel in de buurt van de luchthaven.
Na een broodnodige lunch togen we richting de luchthaven om alvast in te checken want online inchecken kan op dit moment niet. Ook vragen we nog even na of alle vluchten vooralsnog doorgaan en of we nog steeds mee mogen daar Canada sinds vandaag nieuwe restricties heeft. Geen probleem wordt ons verzekerd, als je een transit hebt mag je wel via Canada.
De volgende dag vertrekken we op tijd naar de airport omdat we weten hoe fragiel de situatie is en al snel gebeurt er precies waar we bang voor waren. We mogen niet mee op de vlucht naar Canada! Dit komt omdat je bij een transit op Calgary door de douane moet en omdat we de afgelopen 14 dagen nog in een ander land zijn geweest (Mexico) wordt ons de toegang geweigerd volgens de nieuwe maatregelen.
Uiteindelijk komen we erachter dat we gisteren verkeerd zijn geïnformeerd en niet ingecheckt hadden mogen worden. De vrouw die ons verder helpt is wat onhandig in haar communicatie naar ons en haalt het bloed onder onze nagels vandaan terwijl we al onder hoogspanning staan. Maar uiteindelijk weet ze ons met nog een paar minuten op de klok resterend, net op tijd om te boeken voor een vlucht naar Amsterdam via Detroit. Ze had namelijk nog maar 6 minuten over voordat het inchecken zou sluiten.
We rennen over het vliegveld en Tom maakt het nog iets spannender door z’n tas niet goed te legen voor de bagagescanner waardoor die 2 keer opnieuw door de scanner moet. We springen in de treinshuttle naar de juiste vleugel en komen hijgend aan bij de gate. Tot onze grote vreugde is het boarden nog niet eens begonnen omdat het vliegtuig wat later was. Na even wachten springen we op onze eerste vlucht, we blijven gespannen want we hebben nog een vlucht te halen en hopen dat die niet wordt geannuleerd.
Iets later maar nog steeds ruim op tijd voor onze volgende vlucht landen we op Detroit en 2 uur later stappen we dan eindelijk in op de vlucht naar Nederland, naar vrienden en familie. Tot onze verbazing zitten we in de premium select class van Delta en krijgen we champagne aangeboden als we eenmaal zitten. Margot slaat over maar Tom neemt het glas gretig aan. Maar slaat vervolgens ook gretig het hele glas om over z’n broek. En zo heeft hij weer een nat pak in een vliegtuig.
Inmiddels zijn we slechts enkele uren verwijderd van Nederland en kunnen we allebei de slaap niet vatten. De adrenaline en emoties zitten te hoog. Want hoewel we intens blij zijn straks in Nederland te zijn, betekent dit ook meteen een voorlopig einde aan onze reis. De geplande einddatum stond ergens in Juni en hoewel we de laatste weken ook af en toe wat verzadiging ervaarden waren we nog niet klaar om naar huis te komen.
Desalniettemin zijn we ontzettend dankbaar voor het mooie grote avontuur wat we samen hebben beleefd. We hebben prachtige dingen gezien, bijzondere culturen mogen ervaren en geweldige mensen ontmoet. Het was een reis met een paar diepe dalen en een aantal moeilijke momenten maar wat zullen we de mooie herinneringen koesteren. We hebben genoten van de vrijheid en beseffen ons zeker, nu meer dan ooit, hoe waardevol vrijheid is.
P.S.
Onze reislust is zeker niet getemd, eerder gegroeid! Dus nee, dit is zeker geen laatste blog, al kunnen we nog niet zeggen wanneer er weer nieuwe avonturen zullen volgen!
