One love!

Ruim een jaar geleden, rond de sterfdag van mijn broer Paul, schreef ik een column over dankbaarheid. Dit jaar is de sterfdag weliswaar al gepasseerd, maar zijn verjaardag komt eraan. Woensdag zou Paul 40 jaar zijn geworden. En zoals gewoonlijk rond deze tijd mijmer ik erop los. 

 19 februari is een klotedag! Het ene jaar meer dan het andere jaar en dan met name voor mijn ouders en mijn zus. Zij zijn er tenslotte bij geweest op de bewuste ochtend in 1986, maar ik niet. Normaal zijn 19 februari en 11 maart (zijn verjaardag) dagen waarop ons gezin bij elkaar komt in Noordwijkerhout, maar dit jaar en vorig jaar was ik er niet. Dus bel ik met mijn ouders via een videoverbinding en ook met mijn zus. Dit jaar was zo’n jaar waarop 19 februari voor het gezin extra moeilijk was. Soms is niet uit te leggen waarom, maar nu speelt natuurlijk mee dat wij in het buitenland zitten, al ruim een jaar. Ik voel me dan soms schuldig vanwege onze keuzes en tegelijk vind ik het ook moeilijk om te zien dat mijn ouders en zus worstelen met het verdriet.

Maar wat ik ook mooi vind, is het verschil tussen 19 februari en 11 maart. Het is weliswaar maar 3 weken, maar toch verandert er iets in de gemoedstoestand van ons gezin. Van zijn sterfdag naar de geboortedag van Paul veranderen de verhalen. Het gaat niet over hoe slecht het met hem ging, maar het begint ook te gaan over hoe mooi de jaren met Paul toch ook zijn geweest. Het gaat minder over het verdriet en meer over de liefde.

En die liefde, dat is toch een raar fenomeen! Liefde is sterk, mega sterk. Liefde is ook universeel, iedere cultuur kent het en in iedere cultuur doet liefde alleen maar goed. Arm, rijk, ziek en gezond, als er liefde wordt gegeven dan neemt dat alle verschillen weg. Wat dat betreft zou de wereld heel wat beter af zijn als iedereen op zijn tijd een beetje liefde geeft. Gewoon, zomaar, aan iemand op straat, op je werk, aan je familie of waar dan ook. Je zult zien dat het werkt. 

Terug naar ons gezin dan, want liefde geven als je heel veel verdriet hebt, zou niet makkelijk moeten zijn. Zou! Want ik besta nu bijna 35 jaar en ben min of meer geboren op het moment dat er geen groter verdriet denkbaar was binnen een gezin. Maar toch ben ik in alle liefde opgevoed. Sterker nog, beeld je even in dat er een sport bestaat onder de noemer, Liefde geven. En beeld je even in dat de sport gemengd beoefend wordt, door teams van 3 mensen. Mijn ouders en mijn zus zouden niet alleen de Olympische spelen halen, ze zouden 35 jaar op rij Olympisch kampioen geworden zijn. 

Het is eigenlijk ongekend dat, terwijl ik gewoon naar het buitenland vertrek voor ruim een jaar, zij me nog steeds in alles steunen. Door dik en dun, onvoorwaardelijk!

Wij noemen onszelf Kings of Freedom, zij zijn de Koningen van de Liefde. En daar ben ik ze dankbaar voor, heel dankbaar. Met deze ode aan hen, mijn vader, moeder en mijn zus, probeer ik weer een klein beetje terug te betalen. Omdat liefde geven werkt!

Soms is het voor jezelf en misschien ook wel voor anderen noodzakelijk om je gedachten in alle eerlijkheid op een rij te zetten. En dat heb ik dan ook maar eens gedaan. Niet dat ik dit voorheen niet deed, maar deze blog heeft wel een andere insteek en toon dan de andere blogs. Graag probeer ik jullie mee te nemen in de gedachten van een reiziger, in dit geval ben ik die reiziger. Niet alle reizigers zullen er hetzelfde over denken. Maar wel alle reizigers weten dat reizen niet alleen maar leuk, gezellig en romantisch is. Reizen is ook twijfelen, ontwikkelen, soms stom en (in)spannend!

Ik ben een denker, ook al lijkt het soms misschien of ik alleen maar met de dag leef. Het tegendeel, zeker op deze reis, is waar. Ik beschouw graag, op het verleden en op de toekomst. Zoals ik dat ook in Nederland al regelmatig deed met mijn ouders en/of zus. En zoals ik dat nu ook doe met/tegen Margot. Die er wellicht wel eens moe van wordt.

De conclusie van mijn gedachten op dit moment is dat van alle 1000 ideeën die we hadden tot dusver bijna niets is gelukt. We wilden pannenkoeken bakken voor lokale mensen, ik wilde online coaching geven, ik wilde online Engels geven, ik wilde scholen bezoeken, we wilden van alles met sociale media, we wilden een escaperoom in onze camper bouwen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ok, sociale media gaat best goed, Margot levert topprestaties op Instagram en Polarsteps. Maar we kunnen er geen geld mee verdienen of iets dergelijks. En dat is eigenlijk waar mijn gedachten om draaien. We komen niet echt tot iets anders dan gewoon reizen. In mijn vorige blog benoemde ik dit al met een knipoog, maar nu probeer ik het iets serieuzer op te schrijven. 

We zijn vooral bezig met de reis zelf, dat is natuurlijk de echte reden dat er verder niet veel uit mijn/onze handen komt. Geld verdienen, werken, sparen enz. lijkt gewoon niet zo interessant te zijn voor ons. We redden ons dan ook prima met ons huidige budget, dus echt nodig is het ook niet. Onze reis is vooralsnog eigenlijk gewoon een hele lange vakantie, het lijkt helemaal nog niet op een nieuwe manier van leven. Is dat erg? Wij vinden van niet! Misschien komt dat nog, maar misschien moeten we te zijner tijd wel concluderen dat wij daar niet voor gemaakt zijn. In eerste instantie was dat wel een deel van onze zoektocht. Laten we dat nu dan voor wat het is? Niet bewust, maar we doen ook niet ons best om het te veranderen. We leven gewoon dag voor dag.

Dat leven van dag tot dag brengt, zeker voor mij, wel iets anders met zich mee. Iets wat de vorige reis in 2013 ook een beetje in zich had. De dagen beginnen erg veel op elkaar te lijken. Het mooiste van 5 dagen in de week werken, vind ik dat je daarmee het weekend ook echt verdiend hebt. Hier hebben we dat niet. Op de hoogtepunten na, wordt het al snel een beetje gewoon, dat reizen. In Nederland had ik regelmatig geluksmomentjes. Ik realiseerde me plots dat ik dat hier helemaal niet heb. Geluksmomentjes beleef ik vooral als de rest van de tijd een “moetje” is. Hier is niets een “moetje” en dus heb ik ook geen speciale geluksmomentjes. Vind ik dat dan erg? Nee, dat is niet erg, want de reis brengt iets anders. De reis brengt dat je gaat nadenken. Wat vinden we fijn, wat willen we graag. We kunnen en mogen nadenken over hoe we nu weer verder willen gaan. We nemen dankzij de reis niets voor lief, we zijn altijd onderweg, letterlijk maar ook figuurlijk in ons hoofd en onze ontwikkeling.

Waar het eindigt weten we dus echt niet, maar deze stand van zaken wilde ik niemand onthouden. Het is namelijk een oprechte en eerlijke kijk op onze reis en reizen in het algemeen die vaak niet gezien wordt. Reizen is mooi, prachtig en romantisch, maar ook een route met kleine, grote en mooie obstakels die ons uiteindelijk weer verder brengt op ons pad naar geluk. 

Wat overigens ook nog het vermelden waard is. We zijn totaal verschillend in hoe we hierover denken. Ik beschouw en filosofeer graag en veel. Wat hadden we en wat hebben we hier en wat is fijn aan beide levensstijlen? Margot daarentegen had in Nederland nog niet echt haar passie gevonden en is daarom helemaal niet bezig met hoe het was. Zij vindt de huidige situatie sowieso veel prettiger en leeft daarom makkelijker in het heden. Grappig toch!

Al met al word ik soms moe van mijn eigen gedachten. Het lijkt wel alsof ze niet stilstaan tijdens het reizen. Het lijkt wel alsof ik tijdens het reizen juist minder in staat ben om in het heden te leven. Hoe meer tijd ik heb, hoe minder ik met de dag leef. Zou dat de conclusie zijn. Dat ik door het vluchtige leven in Nederland beter in staat ben om te genieten van het heden. Wie het weet mag het zeggen, maar ik ben er nog niet uit!

Het is in ieder geval goed voor ons om dankzij alle tijd na te denken over het verleden en de toekomst. Kiezen we de makkelijke route of moeilijke route in het leven, wat is wijsheid? Eigenlijk kunnen we stellen dat we samen nog niet in staat zijn geweest om tevreden te zijn met 1 optie, met 1 manier van leven. Er is eigenlijk maar 1 ding wat we allebei wel zeker weten.

Welke scenario’s in ons hoofd ook af en toe de revue passeren, we denken nooit in scenario’s zonder de ander. Onze liefde voor elkaar is in ieder geval 1 ding waar we voor 100% zeker van zijn in ons leven en dat geeft dan weer zoveel rust dat het eigenlijk niet uitmaakt waar we uiteindelijk terecht komen of wat we uiteindelijk gaan doen!

P.S. Voor iedereen die zich zorgen maakt om mij na dit zware verhaal, ik geniet nog steeds met volle teugen. Dit zijn gewoon de hersenspinsels van een filosofisch avondje. Daarmee niet minder waar, maar we zijn voorlopig zeker nog niet reismoe. We gaan lekker en we blijven gaan!

En toen was het stil……Na mijn eerste blog over dankbaarheid heb ik niets geschreven tot nu, 14 mei 2019. Waarom? Omdat de dagen gevuld worden met betekenisloze zaken, die totaal onbelangrijk zijn, maar ogenschijnlijk veel tijd in beslag nemen. Het is gewoon een beetje lachwekkend als je erover nadenkt, ik zal eens wat dingen op een rijtje zetten.

-      Caipirinha maken. Een typisch Braziliaanse cocktail gemaakt van suiker, limoen, cachaça en ijs. Eerst moet je natuurlijk nadenken over de manier waarop je ijs kunt produceren. Tenslotte oogt onze koelkast gigantisch, maar erg veel diepte zit er niet in. Er zit namelijk een motor uit het jaar 0 in, waardoor er veel ruimte verloren gaat. Daarmee komt de ruimte in de “vriezer” neer op een schamele 10x10x10 centimeter. Een zak ice-crush past er niet in en dus vullen we een heel klein zakje met water, stoppen dat in onze vriezer en slaan het later kapot met een lepel om dan precies 1 glas caipirinha te kunnen vullen met ijs. De limoen snij je in vieren, een paar scheppen suiker en een beetje cachaça erbij en klaar is de cocktail. Daarna drink je hem op onder het genot van een podcast. Alles bij elkaar ben je ongeveer een uur tot anderhalf uur bezig met het maken en opdrinken van een caipirinha.

-      De podcast, hierboven al genoemd. Omdat we geen tv hebben, luisteren we graag naar podcasts onderweg en ook ’s avonds als we een cocktail drinken mogen we graag luisteren naar bijvoorbeeld tante Jos (de naam doet vermoeden dat het gaat om een medium uit de Kooi of iets dergelijks, maar in werkelijkheid gaat het over de zoektocht naar de waarheid achter de enige aan een burgervrouw uitgereikte militaire Willemsorde in Nederland. Deze militaire Willemsorde is ooit uitgereikt aan Jos Gemmeke vanwege haar werk in het verzet en als geheim agent). Omdat een podcast luisteren internet kost en we erg zuinig zijn op ons internet benutten we ieder zalig wifi-moment om een aantal nieuwe podcasts te downloaden. Het downloaden van de postcast neemt tijd in beslag en het luisteren ervan natuurlijk ook. Weer een paar uur verdwenen. Overigens is de podcast over tante Jos een echte aanrader, je zit op het puntje van je campingstoel.

-      Bezigheden in en rond de camper. Net zoals thuis hebben we op reis een soort van huishouden, onze camper is natuurlijk ook gewoon ons huis. Toch zijn er een aantal belangrijke verschillen. 

*  Thuis hoef je namelijk de oude plas niet weg te gooien, dat spoel je gewoon door de pot. En waar je in Europa speciale stortplekken hebt voor de kleine boodschap, moet je hier maar even kijken waar je het neer gooit. De koeien plassen tenslotte ook gewoon op de grond, wist iemand ons te melden. Maar vind maar eens een plek waar je ongezien (je bent toch een beetje bang dat iemand je betrapt, ook al maakt het niemand iets uit) de plasbak kunt legen. 

* Thuis komt het water uit de leiding, hier uit onze frischwasser tank (zo staat het op het paneel, maar zo frisch ist das wasser nicht). Jullie denken wellicht dat het water vanzelf in de tank komt, maar niets is minder waar. Je moet de tank vullen. Met een tuinslang in het gunstigste geval, maar meestal met gieters, want niet iedere Braziliaan heeft tenslotte een tuinslang. En geloof me, er gaan veel gieters water in een volle tank. Het water gebruiken we “alleen” om onze handen even te wassen, spulletjes af te spoelen, onze mond te spoelen na het tanden poetsen enz., maar op de een of andere manier zijn we niet bepaald zuinig. Of er zit ergens een gigantische lek. Feit is dat we regelmatig onze frischwasser tank (zo frisch ist, afijn….) moeten vullen en dat neemt veel tijd in beslag. 

*  Als we aankomen op een overnachtingsplaats is de grond meestal (lees altijd) ongelijk. En niet een beetje, het lijkt Limburg wel. Vervolgens gaan we zeer georganiseerd aan de slag met de waterpas en de oprijblokken. Heen en weer steken, schreeuwen door dichte ramen naar elkaar, schreeuwen door open ramen naar elkaar, het blok op rijden, niet hoog genoeg, nog een keer oprijden, waterpas checken, niet goed genoeg, opnieuw steken enz. Voordat we kunnen kamperen zijn we zeg maar al een half uur verder. 

-      Koffie maken. Iedere ochtend maak ik koffie in mijn perculator. Jawel, u hoort het goed, in mijn perculator. Dit klinkt ingewikkeld, iets wat ik normaal gesproken helemaal niet zou moeten kunnen, maar het is heel makkelijk. Alleen je raadt het al, dat neemt tijd in beslag. Ik bespaar je de details, maar in ieder geval is de koffie heerlijk en ik kan wel zeggen dat het een van de meest waardevolle Sinterklaas cadeaus van de laatste jaren is geweest. Net als mijn vogelboekje trouwens, waar alle vogels van heeeeeel Zuid-Amerika in staan,  maar dan stiekem alleen de zangvogels en dit hebben ze heel klein op het boekje geschreven in het Engels, dus je zult begrijpen dat we ons rot gelachen hebben en eigenlijk niets hebben aan dit boekje, aangezien alle vogels die we spotten erg groot zijn en vooral niet bekend staan om hun zangkwaliteiten , dus dat is echt super handig.

Ik kan nog wel even doorgaan met betekenisloze dingen die we hier iedere dag doen, maar ik bespaar je de moeite van het lezen ervan. Feit is dat ik op dit moment niet heel ver kom met alle ideeën die ik vooraf had. Aan de ene kant irriteert me dat soms, maar aan de andere kant hoort het misschien wel een beetje bij de ontwikkeling van mezelf gedurende deze reis. Sterker nog, misschien sluit het zelfs wel een beetje aan op de vorige column. Mezelf, onszelf bezighouden met ogenschijnlijk onbelangrijke zaken en daarvan kunnen genieten, is ook iets moois. 

Dat neemt overigens niet weg dat veel ideeën nog steeds in het hoofd zitten en wellicht ook nog wel tot bloei komen. Wellicht vormt 1 van die ideeën het onderwerp van de volgende column, maar dat moet later blijken. Ik moet nu namelijk echt stoppen, ik heb nog even iets heel belangrijks te doen.

Iedere motorkap in een auto kan alleen open vanuit het bestuurders gedeelte. Daar zit dan een hendeltje en dat hendeltje doet het eerste gedeelte van het werk. Vervolgens moet je dan naar de motorkap om het laatste clipje weg te duwen en dan kan de motorkap open.

Het hendeltje in het bestuurdersgedeelte zit bij ons vast aan een ijzerdraad en dit ijzerdraad loopt naar een ontsluitingsmechanisme in de motorkap. Helaas is tijdens een moment van grote paniek te hard door mij aan de hendel getrokken in het bestuurdersgedeelte, waardoor de ijzerdraad los is gekomen van het hendeltje in het bestuurdersgedeelte. Nu kan ik alleen nog met een waterpomptang aan de ijzerdraad trekken om de motorkap te openen. Maar de ijzerdraad zit vrij diep in het dashboard dus dat is altijd even puzzelen. Toch zou het fijn zijn om dit weer gemaakt te hebben, dus de kunst is nu om het ijzerdraadje vanuit het dashboard weer te bevestigen aan het hendeltje in het bestuurdersgedeelte. Ik wilde dit dan dus als volgt gaan doen……….nou ja, dat is misschien onbelangrijk om te weten!