Misschien een stapje, een heel klein stapje, dichter bij ons doel!

Ruim een jaar geleden, rond de sterfdag van mijn broer Paul, schreef ik een column over dankbaarheid. Dit jaar is de sterfdag weliswaar al gepasseerd, maar zijn verjaardag komt eraan. Woensdag zou Paul 40 jaar zijn geworden. En zoals gewoonlijk rond deze tijd mijmer ik erop los. 

 19 februari is een klotedag! Het ene jaar meer dan het andere jaar en dan met name voor mijn ouders en mijn zus. Zij zijn er tenslotte bij geweest op de bewuste ochtend in 1986, maar ik niet. Normaal zijn 19 februari en 11 maart (zijn verjaardag) dagen waarop ons gezin bij elkaar komt in Noordwijkerhout, maar dit jaar en vorig jaar was ik er niet. Dus bel ik met mijn ouders via een videoverbinding en ook met mijn zus. Dit jaar was zo’n jaar waarop 19 februari voor het gezin extra moeilijk was. Soms is niet uit te leggen waarom, maar nu speelt natuurlijk mee dat wij in het buitenland zitten, al ruim een jaar. Ik voel me dan soms schuldig vanwege onze keuzes en tegelijk vind ik het ook moeilijk om te zien dat mijn ouders en zus worstelen met het verdriet.

Maar wat ik ook mooi vind, is het verschil tussen 19 februari en 11 maart. Het is weliswaar maar 3 weken, maar toch verandert er iets in de gemoedstoestand van ons gezin. Van zijn sterfdag naar de geboortedag van Paul veranderen de verhalen. Het gaat niet over hoe slecht het met hem ging, maar het begint ook te gaan over hoe mooi de jaren met Paul toch ook zijn geweest. Het gaat minder over het verdriet en meer over de liefde.

En die liefde, dat is toch een raar fenomeen! Liefde is sterk, mega sterk. Liefde is ook universeel, iedere cultuur kent het en in iedere cultuur doet liefde alleen maar goed. Arm, rijk, ziek en gezond, als er liefde wordt gegeven dan neemt dat alle verschillen weg. Wat dat betreft zou de wereld heel wat beter af zijn als iedereen op zijn tijd een beetje liefde geeft. Gewoon, zomaar, aan iemand op straat, op je werk, aan je familie of waar dan ook. Je zult zien dat het werkt. 

Terug naar ons gezin dan, want liefde geven als je heel veel verdriet hebt, zou niet makkelijk moeten zijn. Zou! Want ik besta nu bijna 35 jaar en ben min of meer geboren op het moment dat er geen groter verdriet denkbaar was binnen een gezin. Maar toch ben ik in alle liefde opgevoed. Sterker nog, beeld je even in dat er een sport bestaat onder de noemer, Liefde geven. En beeld je even in dat de sport gemengd beoefend wordt, door teams van 3 mensen. Mijn ouders en mijn zus zouden niet alleen de Olympische spelen halen, ze zouden 35 jaar op rij Olympisch kampioen geworden zijn. 

Het is eigenlijk ongekend dat, terwijl ik gewoon naar het buitenland vertrek voor ruim een jaar, zij me nog steeds in alles steunen. Door dik en dun, onvoorwaardelijk!

Wij noemen onszelf Kings of Freedom, zij zijn de Koningen van de Liefde. En daar ben ik ze dankbaar voor, heel dankbaar. Met deze ode aan hen, mijn vader, moeder en mijn zus, probeer ik weer een klein beetje terug te betalen. Omdat liefde geven werkt!

We zijn op weg naar Nederland en ik zit in het vliegtuig van Cusco naar Bogota. Behalve onze ouders weet niemand dat we er aan komen voor een dag of 12.

Plots schiet me de live feed van de AD-app weer te binnen. Premier Rutte wordt berispt tijdens een debat, omdat hij teveel op zijn telefoon kijkt. Foei! Inleveren en een week in de kluis!

Lang niet slecht trouwens als je bedenkt dat de, op dit moment, afgezette president van Bolivia tijdens debatten vooral op zijn telefoon bezig was om fraude te plegen en zo de verkiezingen in zijn voordeel te beslechten.

Zo las ik in dezelfde live feed dat er al 15000 boze automobilisten zijn die gezamenlijk naar het malieveld willen om te protesteren tegen de 100 km/u regel. Waar je de energie vandaan kunt halen, begrijp ik sowieso niet, maar een andere kijk krijg je er wel op als je in Zuid-Amerika hebt rond gereden.

In ons geval betekent rijden op de snelweg ongeveer het volgende: Net na het betalen van 50 eurocent tol word je meestal gestopt door de politie. Of we niet een stempeltje willen voor 10 eurocent? Nee joh, laat maar. Of we wel een gevarendriehoek hebben? Ja, hebben we. Ok, mogen we even binnen kijken? Ja hoor! Ohhhh, muy lindo!

En dan kan het gas er echt op, ongeacht de staat van de rest van de auto. Op 3,5 wiel is geen probleem, als je de gevarendriehoek maar hebt he!! We beginnen aan een prachtige 2 baans snelweg en ik schakel lekker vlot door. Dat wil zeggen, ik heb ongeveer een kilometer nodig om in de 5e versnelling te komen, waarbij ik ongeveer 1000x zoveel zwarte rook en stikstof uitbraak als heel Nederland in een jaar. Helaas ligt er ongeveer iedere 400 meter een drempel op de snelweg. En niet zo’n drempeltje als in onze woonwijken. Neeeee, eentje van ongeveer, plus/minus, circa 30/40 centimeter hoog. Het liefst niet aangegeven met een bord. Als ik echt goed doorgas, rij ik ongeveer 40 in mijn 2e versnelling voordat de volgende drempel opdoemt. Maar verder een heerlijk aangelegd asfsltweggetje hoor. En daar word je al heel blij van, asfalt zonder gaten van een vierkante meter waar je heel je ophanging op kapot rijdt.

Ik zit nog steeds in het vliegtuig en besef me dat ik hardop zit te grinniken. Van een afstandje vraag ik me soms echt af waarom we ons in Nederland zo ontzettend druk maken over wissewasjes. Aan de andere kant, hier kijken ze nergens naar, maar er zit dan ook zeer weinig vooruitgang in! De mensen en de landen staan min of meer stil qua ontwikkeling, maar ze zijn wel heel goed in genieten, de tijd nemen en met de familie zijn. Ik ben er nog niet uit wat nou beter is, maar ik weet wel dat we op weg zijn naar onze familie in een land waar alles best goed geregeld is. En dat is best een lekker gevoel. Want allemachtig, wat zijn familie en vrienden belangrijk! Ook als ze ver weg zijn, is het zo fijn om te weten dat ze er zijn en dat ze je steunen in de keuzes die je maakt. Hoe verder ze zijn, hoe beter je het beseft. Laten we ons dus nou gewoon niet zo druk maken over onbelangrijke zaken en genieten van onze vrije tijd, familie en vrienden zolang het kan, dan komt het wel goed! 

One love!!!!

Soms is het voor jezelf en misschien ook wel voor anderen noodzakelijk om je gedachten in alle eerlijkheid op een rij te zetten. En dat heb ik dan ook maar eens gedaan. Niet dat ik dit voorheen niet deed, maar deze blog heeft wel een andere insteek en toon dan de andere blogs. Graag probeer ik jullie mee te nemen in de gedachten van een reiziger, in dit geval ben ik die reiziger. Niet alle reizigers zullen er hetzelfde over denken. Maar wel alle reizigers weten dat reizen niet alleen maar leuk, gezellig en romantisch is. Reizen is ook twijfelen, ontwikkelen, soms stom en (in)spannend!

Ik ben een denker, ook al lijkt het soms misschien of ik alleen maar met de dag leef. Het tegendeel, zeker op deze reis, is waar. Ik beschouw graag, op het verleden en op de toekomst. Zoals ik dat ook in Nederland al regelmatig deed met mijn ouders en/of zus. En zoals ik dat nu ook doe met/tegen Margot. Die er wellicht wel eens moe van wordt.

De conclusie van mijn gedachten op dit moment is dat van alle 1000 ideeën die we hadden tot dusver bijna niets is gelukt. We wilden pannenkoeken bakken voor lokale mensen, ik wilde online coaching geven, ik wilde online Engels geven, ik wilde scholen bezoeken, we wilden van alles met sociale media, we wilden een escaperoom in onze camper bouwen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ok, sociale media gaat best goed, Margot levert topprestaties op Instagram en Polarsteps. Maar we kunnen er geen geld mee verdienen of iets dergelijks. En dat is eigenlijk waar mijn gedachten om draaien. We komen niet echt tot iets anders dan gewoon reizen. In mijn vorige blog benoemde ik dit al met een knipoog, maar nu probeer ik het iets serieuzer op te schrijven. 

We zijn vooral bezig met de reis zelf, dat is natuurlijk de echte reden dat er verder niet veel uit mijn/onze handen komt. Geld verdienen, werken, sparen enz. lijkt gewoon niet zo interessant te zijn voor ons. We redden ons dan ook prima met ons huidige budget, dus echt nodig is het ook niet. Onze reis is vooralsnog eigenlijk gewoon een hele lange vakantie, het lijkt helemaal nog niet op een nieuwe manier van leven. Is dat erg? Wij vinden van niet! Misschien komt dat nog, maar misschien moeten we te zijner tijd wel concluderen dat wij daar niet voor gemaakt zijn. In eerste instantie was dat wel een deel van onze zoektocht. Laten we dat nu dan voor wat het is? Niet bewust, maar we doen ook niet ons best om het te veranderen. We leven gewoon dag voor dag.

Dat leven van dag tot dag brengt, zeker voor mij, wel iets anders met zich mee. Iets wat de vorige reis in 2013 ook een beetje in zich had. De dagen beginnen erg veel op elkaar te lijken. Het mooiste van 5 dagen in de week werken, vind ik dat je daarmee het weekend ook echt verdiend hebt. Hier hebben we dat niet. Op de hoogtepunten na, wordt het al snel een beetje gewoon, dat reizen. In Nederland had ik regelmatig geluksmomentjes. Ik realiseerde me plots dat ik dat hier helemaal niet heb. Geluksmomentjes beleef ik vooral als de rest van de tijd een “moetje” is. Hier is niets een “moetje” en dus heb ik ook geen speciale geluksmomentjes. Vind ik dat dan erg? Nee, dat is niet erg, want de reis brengt iets anders. De reis brengt dat je gaat nadenken. Wat vinden we fijn, wat willen we graag. We kunnen en mogen nadenken over hoe we nu weer verder willen gaan. We nemen dankzij de reis niets voor lief, we zijn altijd onderweg, letterlijk maar ook figuurlijk in ons hoofd en onze ontwikkeling.

Waar het eindigt weten we dus echt niet, maar deze stand van zaken wilde ik niemand onthouden. Het is namelijk een oprechte en eerlijke kijk op onze reis en reizen in het algemeen die vaak niet gezien wordt. Reizen is mooi, prachtig en romantisch, maar ook een route met kleine, grote en mooie obstakels die ons uiteindelijk weer verder brengt op ons pad naar geluk. 

Wat overigens ook nog het vermelden waard is. We zijn totaal verschillend in hoe we hierover denken. Ik beschouw en filosofeer graag en veel. Wat hadden we en wat hebben we hier en wat is fijn aan beide levensstijlen? Margot daarentegen had in Nederland nog niet echt haar passie gevonden en is daarom helemaal niet bezig met hoe het was. Zij vindt de huidige situatie sowieso veel prettiger en leeft daarom makkelijker in het heden. Grappig toch!

Al met al word ik soms moe van mijn eigen gedachten. Het lijkt wel alsof ze niet stilstaan tijdens het reizen. Het lijkt wel alsof ik tijdens het reizen juist minder in staat ben om in het heden te leven. Hoe meer tijd ik heb, hoe minder ik met de dag leef. Zou dat de conclusie zijn. Dat ik door het vluchtige leven in Nederland beter in staat ben om te genieten van het heden. Wie het weet mag het zeggen, maar ik ben er nog niet uit!

Het is in ieder geval goed voor ons om dankzij alle tijd na te denken over het verleden en de toekomst. Kiezen we de makkelijke route of moeilijke route in het leven, wat is wijsheid? Eigenlijk kunnen we stellen dat we samen nog niet in staat zijn geweest om tevreden te zijn met 1 optie, met 1 manier van leven. Er is eigenlijk maar 1 ding wat we allebei wel zeker weten.

Welke scenario’s in ons hoofd ook af en toe de revue passeren, we denken nooit in scenario’s zonder de ander. Onze liefde voor elkaar is in ieder geval 1 ding waar we voor 100% zeker van zijn in ons leven en dat geeft dan weer zoveel rust dat het eigenlijk niet uitmaakt waar we uiteindelijk terecht komen of wat we uiteindelijk gaan doen!

P.S. Voor iedereen die zich zorgen maakt om mij na dit zware verhaal, ik geniet nog steeds met volle teugen. Dit zijn gewoon de hersenspinsels van een filosofisch avondje. Daarmee niet minder waar, maar we zijn voorlopig zeker nog niet reismoe. We gaan lekker en we blijven gaan!