Reis 2019-11
Reis 2019
Update 11: Noord-West Argentinië
7 september - 21 september
Vanuit San Juan rijden we naar het dorpje Las Flores richting de Chileense grens. We hebben helemaal niet het plan om de grens over te gaan, maar willen wel graag een toeristische route richting het noorden nemen. De weg naar Las Flores blijkt al snel alles behalve toeristisch te zijn, maar prachtig is hij wel. We kronkelen over bergkammen, door uitgestrekte valleien en passeren kleine dorpjes, waarbij Pietertje een behoorlijke zandstorm trotseert. De wind heeft inmiddels behoorlijke proporties aangenomen en we zijn blij dat we zijn aangekomen op onze overlandspot. 

Antonio verwelkomt overlanders op zijn terrein waar hij ook wat huisjes verhuurt. Hij heeft zelf een prachtige villa gebouwd met voornamelijk natuurlijke materialen en heeft voor de hobby ook nog wat lama’s in de achtertuin lopen. Het is nog steeds laagseizoen en we staan de eerste dag dan ook alleen. Op dag twee komen er drie Argentijnse motorrijders bij die een kamer hebben gehuurd. We voeren niet veel uit, we genieten vooral van de zon en de uitzichten. 
Na twee rustige nachten besluiten we verder te reizen richting Ischigualasto Nationaal Park. We willen graag een stop maken bij een bekende kite-surf locatie, Dique Cuesta del Viento, maar helaas blijkt de camping pas later in het jaar open te gaan. Dan maar lunchen aan dit mooie meer en dan door richting Jachal. 
Dachten we… 

Ok, de lunch is gelukt maar na 7 kilometer stranden we langs de weg. Tom voelde eerder al wat raars met sturen en wanneer we eigenlijk stoppen om ons toilet te legen, ziet Margot rook uit het achterwiel komen. De naafdop is eraf gevlogen en bij nadere inspectie zien we ook dat de band naar buiten toe is verschoven. Shit, dit is niet goed! Wat nu? We willen Antonio om hulp vragen maar zien tot onze schrik dat we geen bereik hebben. We nemen even de tijd om na te denken en te kijken of we de naafdop nog kunnen vinden ergens. Margot loopt een stuk terug om te zoeken en Tom blijft bij de camper. 

Margot is al zo’n 500 meter op weg en dan komen de de 3 motorrijders van onze laatste camping voorbij. Ze zien ons staan en stoppen bij Tom om ons te helpen. Wat fijn! Binnen no-time is het wiel eraf en beslissen de 4 mannen dat er iets mis moet zijn met de wielas. Hier moet een expert bij komen. Omdat er geen bereik is, maar we wel allemaal nog bereik hadden bij het meer, springt Margot bij een motormuis achterop en crossen ze terug naar het meer. Daar wordt Antonio gebeld en hij gaat zijn best voor ons doen. Het is zondag en de monteur was de stad uit dit weekend. Hij belooft in ieder geval in de avond bij ons te komen kijken, met of zonder monteur. 



Margot springt weer achterop en keert terug naar de camper. We bedanken de mannen hartelijk en zij vervolgen hun weg. Tja, en wij? Wij kunnen alleen maar wachten. We staan midden in de bergen en helaas op slechts 1 meter afstand van de weg en kunnen geen kant meer op, we staan op 3 wielen en een krik. Hier balen we best wel van maar het is niet anders. 

Na 5 uur wachten, wanneer het al schemert komt Antonio eindelijk. Hij brengt het verlossende woord dat er in ieder geval een monteur onderweg is en inderdaad 20 minuten later arriveert de monteur. Het is inmiddels al donker en onder het licht van zijn koplampen stelt hij vast dat de borgmoer weg is, de lager is uitgerookt en er een onderdeel is verbogen. De onderdelen moeten uit een grotere stad komen dus hij kan op z’n vroegst pas dinsdag met Pietertje aan de slag. Ok, dat is te overzien, we spreken met Antonio af dat wanneer de plannen wijzigen hij ons komt inlichten. 



We hebben een redelijke nacht omdat er gelukkig niet heel veel verkeer langskomt. De volgende dag slaat de verveling al snel toe, en om de tijd te doden, nemen we een podcast op over ons avontuur. Deel 1 en 2 van de podcast kan je op onze homepagina beluisteren.
Verder zitten we de dag uit en zijn we blij dat we de laatste nacht in gaan. Helaas blijkt die nacht één van de ergste nachten te worden van onze reis. De wind trekt weer aan en zwiept Pietertje alle kanten op. We liggen niet erg comfortabel meer en we houden bij elke rukwind ons hart vast. Blijft Pietertje staan op die krik, kan hij de wind aan en wat doen we als het misgaat? Tom gaat heel lief, midden in de nacht rond de camper kijken of alles nog vastzit. Dat lijkt zo te zijn en ook onze zonnepanelen zitten nog muurvast. We maken wel voor de zekerheid een nood-evacuatieplan en Tom pakt onze backpacks in met alle belangrijke spullen. Gelukkig neemt de wind vanaf 3 uur ’s nachts af en zijn we erg opgelucht als de ochtend weer aanbreekt. 

We wachten in spanning af tot half vier en dan zien we eindelijke de monteur naderen. Hij heeft alle onderdelen kunnen vinden en gaat snel aan de slag. Twee uur later kunnen we weer op pad. We rekenen af met de monteur in Argentijnse peso’s en US dollars, we hebben namelijk niet voldoende peso’s voor het totale bedrag. De monteur heeft geen idee van de waarde van de dollar, maar neemt op goed vertrouwen het geld aan. En zo rijden wij rond half 6 eindelijk richting Jachal. We zijn nog wat onzeker over de spoedreparatie, maar bereiken veilig dit dorp en vinden een prima camping om even bij te komen van dit avontuur.


In Jachal doen we niet veel, we rijden af en toe naar het dorpje en zijn vaak al een hele dag bezig om boodschappen te doen en geld op te halen. Dit blijkt in Argentinië nog wel eens lastig. Over opnames bij een pinautomaat betalen we €5 commissie en kunnen we maximaal €60 opnemen, een prijzig geintje dus. Daarom gebruiken we veel Western Union op reis en ook in Jachal willen we een behoorlijk bedrag ophalen.

Alleen kost dit best wat tijd op het postkantoor van dit kleine dorp. We kijken weer met verbazing toe hoe je hier teruggeworpen wordt in een tijd die wij niet eens hebben meegemaakt. Overschrijvingen regelen ze hier aan de balie, net als geld ophalen, telegrammen versturen en alle postzaken waarbij er uitvoerig documenten moeten worden ingevuld. Een systeem waarbij je een nummertje trekt hebben ze niet en netjes in de rij staan doen ze niet in Argentinië. 

De brutaalste wordt dus als eerste geholpen en wij hebben weliswaar geen haast maar blijven ook niet als makke lammetjes staan wachten. Naast ons staan 2 tienermeisjes die bij elk woord wat we tegen elkaar in het Nederlands zeggen heel hard moeten giechelen en hier vervolgens niet meer uitkomen voor de volgende 3 minuten. Volgens de meneer die ons helpt is het onmogelijk voor ons om geld op te halen op deze manier, maar wij houden voet bij stuk. Ze blijven overleggen en er wordt zelfs getracht te bellen naar het hoofdkantoor in Buenos Aires. Maar helaas er is een telefoonstoring en het systeem werkt ook niet. Wanneer we al ruim een kwartier in de siësta tijd zitten en we de enige klanten nog zijn, slaakt de behulpzame oude man een overwinningskreet uit. Zo blij is hij dat het hem toch gelukt is om ons uit te kunnen betalen. En zo, staan we na 2 uur eindelijk weer buiten met 300€ aan pesos, hoera!



We keren terug naar de camping, waarbij we 2 kilometer over een zandpad hobbelen. Halverwege rijden we bijna over een zwarte slipper en wanneer we hier 100 meter voorbij zijn zegt Tom alsof het heel normaal en logisch is: “Misschien was dat wel mijn slipper.” Margot kijkt Tom verward aan en vraagt zich af hoe Tom z’n slipper hier in hemelsnaam terecht kan zijn gekomen. We hebben de camperdeur toch goed afgesloten? Hij kan er echt niet zomaar uitvallen. Dus een beetje lacherig zegt ze: “Nee joh, doe niet zo gek.” 

Maar na nog eens 200 meter zit het Tom toch niet helemaal lekker en bedenkt hij zich dat hij na het douchen z’n slippers op de motorkap had gelegd. Best logisch toch? Haha, we nemen het zekere voor het onzekere en rijden terug en pakken de slipper op. Het is inderdaad een Havaiana slipper en ook nog in Tom z’n maat. Margot merkt op dat er een scheur in de onderkant zit en Tom meldt vrolijk dat het dan zeker die van hem is. 

Margot is met stomheid geslagen, maar we hebben in ieder geval 1 slipper in the middle of nowhere teruggevonden. Voor iedereen die zich afvraagt waar die ander is gebleven. Die was gevonden door de mensen van de camping en keurig bij onze plek neergelegd. Voor ons een erg grappig moment, maar misschien had je als lezer erbij moeten zijn. 



In Jachal zoeken we ook nog een monteur die onze beide achterbanden wil checken om er zeker van te zijn dat alles goed zit en om nog een beetje lucht uit het remsysteem te halen. Alles blijkt in orde en opgelucht vervolgen we onze weg naar Ischigualasto. Onderweg pikken we voor de eerste keer nog 2 lifters op, ze staan werkelijk in niemandsland en springen een gat in de lucht als we stoppen. Ze waren al 2 uur aan het wachten op een ritje en er waren welgeteld 8 auto’s langsgekomen. 

Ze zijn al 3 jaar onderweg en met behulp van ruim 800 ritjes vanuit Rusland door Europa, Azië en Zuid-Amerika aan het reizen om vervolgens bij ons in te stappen. We nemen ze mee tot aan het park en vanaf daar liften ze weer verder. Een bijzondere ontmoeting die ons doet beseffen dat die stijl van reizen niets voor ons zou zijn. 


Bij het nationaal park worden we verwelkomd door wat tamme grijze vosjes die op de parkeerplaats wat eten proberen te bietsen. Het is hier blijkbaar heel normaal om wilde dieren te voeren, maar wij doen er niet aan mee. We kopen 2 kaartjes voor de laatste tour van de dag en om 4 uur mogen we samen met Pietertje in de rij gaan staan om in konvooi 40 kilometer door het park te crossen. Wat het park zo bijzonder maakt is dat het de enige locatie in de wereld is waar zich continentale sedimenten uit het gehele Trias bevinden met fossiele vondsten die van belangrijke waarde zijn voor de kennis van de evolutie van de gewervelde dieren. Er zijn verschillende stops in het park waarbij iedereen de auto parkeert en de gids iets vertelt over het park en de locatie. Helaas allemaal in het Spaans maar tot onze eigen verbazing volgen we de informatie best goed ondanks de moeilijke woorden die er worden gebruikt. In het konvooi worden we al snel naar de achterste plek gestuurd, Pietertje houdt nou eenmaal meer van de wegen uit het huidige tijdperk. We zijn hier eigenlijk best blij mee want er mag tussen de locaties niet gestopt worden. Maar omdat we nu toch als laatste rijden, kunnen we dit toch doen om zo af en toe een mooie foto te kunnen maken. Uiteindelijk zien we ook nog wat fossielen, maar hoe indrukwekkend en bijzonder het ook is, we zijn nou eenmaal geen paleontologen. Het laatste stuk terug rijden we in het donker en worden we verrast met een ontzettend mooie volle maan die boven de bergen opkomt. We beschouwen het maar als een cadeautje voor Tom z’n verjaardag die inmiddels op de Nederlandse tijd al 34 jaar is geworden. 



Wanneer we terugkomen op de parkeerplaats waar we ook zullen overnachten komt er een Duitse camper op ons afrijden. Een vrolijke kerel, genaamd Hendrik, begint in het Vlaams tegen ons te praten en al snel zitten we met hem, zijn Argentijnse vrouw en vijf (!) talen sprekende dochter en zoontje in onze camper. Van het meisje moet Tom raden welke 5 talen dat dan zijn, maar Tom komt niet verder dan Nederlands, Engels, Spaans en Duits. Heel zacht fluistert ze taal nummer 5: “Geheimsprache!” We kunnen er hard om lachen. Wanneer de kinderen horen dat Tom jarig is maken ze zelfs nog een mooie tekening voor hem. Die hangt nu samen met de tekeningen van Elise & Jesse op de koelkast. De volgende ochtend worden we vroeg gewekt door onze wekker, we willen namelijk op Tom z’n verjaardag niet de hele dag in de auto zitten. Maar 7 uur is echt te vroeg en zo snoezen we stiekem nog een uurtje door. Uiteindelijk rijden we om 8.50 weg en dit is een record voor ons. Normaal gesproken is het al gauw minimaal 11 uur voordat we op de weg zitten. 
We zijn van plan om naar Nonogasta te rijden en daar bij een luxe hotel te kamperen of te overnachten. Even een dagje niets doen en van de zon genieten. Helaas mogen we niet kamperen en hebben ze alleen nog de dure suite beschikbaar en daarom rijden we toch maar door. We rijden naar Chilecito en lunchen Mexicaans in het dorpje en kunnen zelfs nog een deel van de wedstrijd van Ajax kijken. Na een fijne break rijden we door over de Ruta National 40 om bij de archeologische site van Hualco te komen. We lopen als enige toeristen met een eigen gids naar de ruïnes van 150 huizen. De stad telde ooit 300 huizen en had ongeveer 1000 inwoners. We leren veel over de manier van leven in die tijd en vernemen dat dit dorp onderdeel uitmaakte van het Qhapaq Ñan of Inca wegennet. Een weinig bezochte plek, maar die blijkt voor ons verrassend interessant en zeer de moeite waard.


Tegen onze principes in rijden we 10 minuten in het donker om een camping te bereiken in Salicas. We laten Pietertje een dagje bijkomen van al het rijden en vervolgen dan onze weg richting de bodega’s van Cafayate. Onderweg bezoeken we in Hualfin de enige municipal bodega van Argentinië. De rode wijn is nog wel aardig, maar van de witte wijn schrikken onze smaakpapillen toch wel heel erg. Wat een bocht. Uit beleefdheid kopen we een flesje van de zeer goedkope rode wijn. Omdat de vriendelijke vrouw direct moet lachen om onze vraag of we ergens kunnen lunchen (er is zo goed als niets in de buurt), besluiten we zelf een omelet te bakken in de camper voordat we doorrijden naar Cafayate. We zijn van plan om bij Bodega Etchart te stoppen en daar te overnachten, op iOverlander staat immers dat dit kan. Aangekomen bij de bodega blijken ze alleen grappa’s te maken en ook na deze proeverij blijkt dit nog steeds niet onze favoriete distillaat. De vrouw des huizes vertelt ons dat we niet kunnen overnachten, want dit is eigenlijk alleen op uitnodigiging als zij of haar man een klik heeft met de bezoekers. Uhm ok, ‘de klik’ was bij ons meteen verdwenen en nadat we wel nog de welkome proviand aan pesto’s, tapenades en hummus inslaan, kachelen we door naar een camping in Cafayate.



In dit gezellige dorpje vermaken we ons 4 dagen uitstekend. We bezoeken een geiten(kaas)boerderij, diverse bodega’s en eten de lekkerste empañadas van Argentinië tot nu toe. We vinden zelfs een plekje om Ajax aan te moedigen tegen Lille. We sluiten af met een 5 gangen lunch met wijnproeverij bij Piattelli. De wijntjes waren heerlijk, de lunch zelf enigszins teleurstellend. Desondanks hebben we een leuke middag en we keren aangeschoten terug naar Pietertje. 


Vanuit Cafayate nemen we Ruta 68 dit keer en leggen weer een ongelofelijke rit af. Wat een bijzondere rotsformaties zien we in het noorden van Argentinië. Het is een ontzettend droog landschap waar het in de zomer enorm heet kan worden. Hoewel we het heel mooi vinden is het ook wat eentonig. We leren in onze scheurkalender van de Quest dat het eigenlijk heel logisch is dat we ons meer voelen aangetrokken tot groene landschappen met vruchtbare grond en water. Dit is immers grond waarop onze voorvaderen makkelijker konden overleven. Tot op de dag van vandaag ziet een droog en dor landschap er dus voor onze generatie minder appetijtelijk uit. Maar mochten jullie denken dat we klagen, dit doen we zeker niet, we hebben alleen wel onze voorkeuren;)

  We overnachten halverwege de route aan de Rio de las Conchas bij de Club Nautica waar we welgeteld €1,50 betalen voor de nacht en €0,30 voor een douche.
De volgende dag brengen we een bliksembezoek aan Salta. In één dag bezoeken we 3 kerken, 2 musea, de markt en slenteren we ook nog over de winkelstraat. Er hangt een levendige sfeer in de stad en er is veel volk op straat. Lang geleden dat we dit hebben ervaren in Argentinië. Wanneer het restaurantje, waar we pasta willen eten, besluit om een half uur later open te gaan dan hun aangegeven openingstijden, besluiten we hier niet op te wachten en lopen we door. Eerst maar kijken of Pietertje nog veilig is. We hebben hem noodgedwongen achter gelaten aan een drukke straat achter een groot winkelcentrum. Gelukkig blijkt alles in orde en lopen we weer de stad in op zoek naar een andere restaurantje. We komen uit bij een nieuw sushi restaurant en eten lekkere en betaalbare sushi. Wanneer we onze zorgen uitspreken over waar we moeten overnachten, komt de vriendelijke serveerster met het voorstel om bij haar in de straat te parkeren. Daar is het rustig en heel erg veilig volgens haar. Zo gezegd, zo gedaan en ook al staan we echt heel scheef, we slapen goed. 



De laatste tijd hebben we best veel kilometers gereden en veel dingen gedaan en bezocht. We zijn dus even toe aan relaxen. We boeken een klein huisje aan de rand van Jujuy en met een pittige route en een oprit waarbij Pietertje bijna wat takken kopt, strijken we hier even neer voor 3 dagen.
Share by: