Reis 2019-10
Reis 2019
Update 10: Crossing Argentina
20 augustus - 6 september
En zo rijden we voor de 2e keer weg van La Chacra Holandesa, een fijn thuis ver weg van huis. Om niet weer dezelfde weg af te leggen, besluiten we om via Colonia del Sacramento naar Rosario te rijden.

We overnachten op een kleine 20 minuten afstand van Colonia bij het wereldberoemde (ahum) potlodenmuseum. Een ongekende verzameling potloden van over de hele wereld. Meneer Arenas heeft het record in het Guinness Book of World Records. Zijn verzamelwoede hield niet op en hij is daarom ook nog sleutelhangers, speldjes en asbakken gaan verzamelen. Leuk voor hem, maar wij worden er niet echt warm van. Op zijn mega oude antieke kassa zijn we wel een beetje jaloers. 

Gelukkig volgt na het museum een kaas en marmelade proeverij, iets wat meer in ons straatje ligt. Tom krijgt een uitgebreide uitleg van de 20 soorten marmelades en tot zijn grote vreugd ook nog een apart rondje langs alle potjes om de Portugese vertaling te horen. Geen idee waarom. We vallen voor de heerlijke vijgenmarmelade en kopen er een stukje ‘Parmezaanse’ kaas bij. 

De volgende ochtend rijden we door naar Colonia, een klein stadje wat door veel overlanders wordt bezocht, en niet alleen omdat vanaf hier de ferry naar Buenos Aires gaat. In het kleine centrum staan nog veel koloniale gebouwen en de straatjes liggen vol met kasseien. We beklimmen de vuurtoren, drinken dure thee in een schattig huisje en dwalen over de Plaza Mayor. Een stop die de moeite waard is, niet eerder zagen we een koloniaal stadje waarvan de kern zo goed bewaard is gebleven. Tot nu toe bleef het vaak bij een kerk en wat huizen verspreid over de stad.
Daarna rijden we door en steken we de grens over naar Argentinië. We overnachten gratis op een municipal camping en rijden de volgende dag door naar Rosario. Daar waar we onze reis tijdelijk moesten staken. Dit voelt echt als een nieuw begin, heerlijk! 

Via social media hebben we al een tijdje contact met Bart & Semora (bruce.meets.world op social media) uit Amsterdam die net als ons met een camper aan het rondreizen zijn. Zij reizen rond in een Oostenrijkse brandweerwagen die ze zelf (met hulp) hebben omgetoverd tot de hele mooie Bruce! Waarschijnlijk de mooiste camper die we tegenkomen op onze reis. Onze route is precies tegenovergesteld aan elkaar en de kansen op een ontmoeting leken minimaal, maar omdat zij een afslag misten en wij vertraging opliepen, kunnen we elkaar dan toch ontmoeten in Rosario. 
En wat een feestje is dat, het klikt meteen en we raken niet uitgepraat. Samen met Marina gaan we eten bij Ceviche Rosario, een chique tent met heerlijke ceviche en sushi, waar we als eerste binnenkomen en als laatste vertrekken. Er wordt meer gelachen en gedronken dan gegeten maar dat geeft niet. We sluiten af met een biertje in een club en om 3 uur ligt bijna iedereen ervan af en keren we terug naar onze huizen op wielen. 

Het voelde alsof we even gewoon met onze vrienden van thuis waren. Iets wat we toch wel missen van niet in Leiden zijn. 
Bart blijkt nog even bij Scarlatti te hebben gewerkt en een goede vriend te zijn van een oud-collega van Margot. Semora behoort tot de 1e lichting hotello’s Amsterdam en zat in hetzelfde jaar als Frank van Engelen. De wereld is klein. Correctie; Nederland is klein, want de afstanden en landen hier zijn toch wel erg groot hoor!

Hoewel we dus precies de andere kant op reizen, willen we graag nog wat langer met elkaar optrekken. Omdat we allemaal zo enthousiast zijn gooien Bart & Sem hun route helemaal om en besluiten om via Bolivia naar Brazilië te rijden. Dit betekent dat we samen naar het noorden van Argentinië kunnen reizen en misschien ook nog een stuk in Bolivia. Maar na een nachtje slapen, komen we alle vier tot de conclusie dat dit helaas toch echt niet haalbaar is voor hen. Te veel kilometers in een te korte tijd, aangezien zij half oktober in Rio de Janeiro moeten zijn. Met pijn in ons hart nemen we afscheid van elkaar met de belofte om onze route in Equador weer te laten kruisen.
We vervolgen allebei onze eigen weg en die van ons gaat naar naar de volgende stad, Cordoba. Na Buenos Aires de grootste stad van Argentinië. We parkeren en overnachten bij de universiteit en vallen meteen voor de sfeer in deze studentenstad. Het centrum is compact en er is veel leven op straat. Het ziet er gezellig uit en voor het eerst vinden we een grote stad in Zuid-Amerika echt leuk. 

We dwalen door het centrum, bekijken kerken en gebouwen en bezoeken musea. We shoppen zelfs voor Tom(!) nieuwe kleding en schoenen. Van Bart & Sem kregen we nog een tip om te gaan eten bij El Papagayo en daar hebben we een fantastisch 11-gangen diner voor 23€ per persoon. Het bevalt ons zo goed dat we de volgende dag terugkomen voor de lunch! 

Hoewel we ons nog een week hadden kunnen vermaken in Cordoba, besluiten we toch om door te rijden. We blijven liever niet te lang op een wildcamp staan. We trekken al aandacht genoeg en zitten niet te wachten op het verkeerde soort aandacht.
Dus op naar Villa Carlos Paz, een klein stadje aan een meer. Hier zien we voor het eerst weer de bergen en voorlopig niet voor het laatst aangezien we richting de Andes rijden. We komen deze dagen even bij van de drukke steden en het door onszelf opgelegde drukke programma. 

We leggen een mooie route door de bergen af en Pietertje vestigt een nieuw hoogterecord; 2178 meter! Zonder mopperen brengt hij ons via Mina Clavero naar het National Park Sierra de las Quijadas. Over dit park lees en hoor je niet veel, maar het overtreft al onze verwachtingen. Wat een prachtige natuur! Een omgeving die we beiden nog niet eerder hebben gezien en waar we enorm van genieten. Het feit dat er welgeteld 7 andere toeristen zijn, draagt hier zeker aan bij. Het is een enorme vallei met rode rotsformaties die meer dan 100 miljoen jaar geleden zijn ontstaan. Niet gek dus dat ze hier fossielen vinden van dinosaurussen. In totaal hiken we 9km door dit park en zelfs Margot kan nog boe en bah zeggen na afloop. 

Na 2 heerlijke, rustige nachten verlaten we dit niemandsland en gaan we richting San Juan. We willen hier wat wijnhuizen bezoeken en hebben van te voren al helemaal een route in gedachten. Eenmaal aangekomen voldoet het totaal niet aan onze verwachtingen. Een troosteloze omgeving met alleen maar wijnranken en wat armoedige huizen eromheen. De camping is uitgestorven en ligt enorm afgelegen. Niet helemaal wat we ons voorgesteld hadden, maar misschien zijn we ook wel erg verwend in Zuid-Afrika en Nieuw-Zeeland. 

Wijn wordt in deze hele regio gemaakt en we komen vast nog wel leukere bodega’s tegen. Dus we gooien onze plannen maar weer eens om en rijden door richting het noorden en de bergen!
Share by: