Reis 2019-17
Reis 2019
Update 17: Op pad met Pete
11 januari - 1 februari
En de dikke swell kwam er in Cahuita. Dikke bakken die zelfs het uiterste van Tom vragen om achter de branding te komen. We hebben het naar ons zin aan de Caribische kant en hebben een prima overnachtingsplek bij de Reggae bar. 
Het is weer even wennen en het duurt even voordat we het Overlandritme weer te pakken hebben. Na een aantal leuke dagen in Cahuita en Puerto Viejo, waar Tom nog een oud-leerling in het water tegenkomt, verlaten we de Caribische kust toch. Het feit dat er elke dag een fikse bui valt en het de laatste dagen zelfs een groot deel van de dag regent doet ons besluiten om richting het noorden te gaan. 

We rijden naar Vulkaan Irazu en hebben daar een mooie camping gezien op iOverlander. We moeten flink klimmen en ook de temperatuur daalt tot een aangenaam niveau. Helaas blijkt het plekje helemaal verlaten en is er in de wijde omgeving niets te vinden. We rijden naar de parkeerplaats van de vulkaan maar die is jammer genoeg al dicht. Wanneer we weer naar beneden komen, zijn er opeens mensen op de camping. De eigenaren waren even een boodschap doen, wat een geluk. Zo staan we toch nog op deze mooie plek en in de nacht pakken we voor het eerst de dekens erbij want het is hier heel koel. Koud is misschien niet het juiste woord vergeleken met Nederland maar voor ons is het na weken in 25+ graden best fris. Dus nu komen die trui en lange broek toch nog van pas.

De volgende ochtend vertrekken we weer, de eerste stop is een specialist in zonnepanelen. Onze huishoudbatterij is snel leeg en we denken dat het vermogen van de batterij te klein is voor de apparaten van de camper. De mannen komen tot dezelfde conclusie en daarom schaffen we een nieuwe batterij aan. Hiermee kunnen we langer vooruit wanneer we geen elektriciteit voorhanden hebben. 

We rijden voor de 4e keer door San Jose heen en komen terecht bij Luis. Luis is ook een overlander en rommelt wat aan. Hij heeft het niet slecht en ontvangt graag andere overlanders op zijn landgoed. Gewoon voor de gezelligheid en om te praten, want Luis praat veel en vooral over zichzelf. Maar daar zijn we al aan gewend want dat geldt voor veel mensen die we tegenkomen. We wanen ons in een soort Neverland met dure auto’s en motoren op de oprit. Verder staan er een stuk of 4 campers van hemzelf. 2 heuse treinwagons, geen idee waarvoor en om het plaatje compleet te maken lopen er ook nog 2 chihuahuas, 2 pauwen en enorme kippen rond. Maar dit is nog niet alles. Ook vinden we kooien met papegaaien, toekans, andere exotische vogels en squirl monkeys, triest maar waar. Verder hebben we een leuke tijd met Luis en de andere overlanders die er staan. We gaan een dagje shoppen in San Jose en zo scoort Margot haar 1e nieuwe outfit in een heel jaar! 

Na 2 nachten is het genoeg en gaan we door. We rijden naar het dorpje Tres Hermanos, daar staat een camping met een fenomenaal uitzicht op Nicoya en de oceaan. En prachtig is het, we kijken 2 keer de prachtige zonsondergang en genieten van de rust en stilte hier. Hoewel, de wind jaagt langs onze camper en af en toe schudt Pete heen en weer. 

We vluchten uiteindelijk voor de wind en gaan naar onze laatste stop in Costa Rica. Cañas Castilla ligt vlakbij de grens en hier hebben Zwitsers een prachtig landgoed gekocht. We maken een mooie wandeling en worden goed in de gaten gehouden door de spinapen. Die overigens ook in de bomen boven onze camper slingeren! We doen samen nog een poging tot vissen op een kano met pizzabodem en ananas. Bij gebrek aan beter voer zeg maar. Het resultaat na 2 uur klooien is: 1 nat shirt voor Margot door Tom z’n peddel en een natte broek door 1 verspild biertje. Een groot succes dus. Gelukkig kunnen we zelf hard lachen om dit beste idee in tijden.
Nadat we alle benodigdheden voor de grensovergang (kopieën en dollars) hebben geregeld, rijden we richting de grens. Een spannende dag want officieel moeten we de kentekenplaten tussen de grenzen in verwisselen. We hopen dat hier ruimte voor is en we geen gedoe krijgen. Het uitchecken uit Costa Rica verloopt soepel en binnen no-time staan we bij de grensovergang. We vragen vriendelijk aan de beambte waar de grens van Nicaragua begint en die wijst vrolijk naar een andere beambte 20 meter verderop. Shit, er is hier helemaal geen ruimte tussen de grenzen en de beambtes van Nicaragua staan bovenop onze lip. Een keuze hebben we niet en dus gaan we vlug aan de slag met het verwisselen van de voorste plaat. Wanneer deze er net op zit komen er 2 mannetjes kijken wat we aan het doen zijn. We krijgen het al wat benauwder maar alsof het de normaalste zaak van de wereld is, loopt Tom naar de achterkant toe om daar ook de platen te verwisselen. Maar dat vinden de 2 mannetjes niet goed en ze roepen via de portofoon de baas erbij. De baas, á 150 kg komt aangetuft op z’n motor en vraagt naar onze papieren en wat we aan het doen zijn. We spelen de onschuldige, onnozele toeristen en verklaren dat de vorige kentekenplaten niet meer geldig zijn en we ze dus moeten verwisselen. Hij vindt het maar raar en zegt dat dit verboden is in Nicaragua. Wij blijven volhouden dat dit echt noodzakelijk is omdat de kentekenplaten in US niet op voertuig zijn maar op naam. De vraag waarom we dit niet eerder in Costa Rica hebben gedaan, kunnen we makkelijk pareren omdat we dan Costa Rica niet uitkomen op de oude platen. Na 15 minuten stoïcijns volhouden dat dit echt de manier is waarop het moet, geeft hij het op en geeft hij de plaat terug aan ons om hem erop te zetten. Hij vergeet zelfs om wat smeergeld te vragen en zo rijden we opgelucht verder. Het proces aan de grens is ingewikkeld en we lopen van het welbekende kastje naar de muur en dan weer op zoek naar een mannetje met een veiligheidsvest aan. Maar uiteindelijk na 2 uur zijn we de grens over en is Pete officieel op onze naam met de juiste platen. 
We gaan op zoek naar surf en rijden richting San Jose del Sur. Het valt meteen op dat we in een nieuw land zijn. Regelmatig moeten we namelijk een paard en wagen inhalen op de snelweg, die zagen we niet in Costa Rica. De rit is prachtig langs het meer van Nicaragua, we spotten meteen de eerste vulkanen. Nicaragua ligt namelijk op de ring van vuur. 

We vinden een prima camping waar de medewerkster onze komst maar wat spannend vindt. blijkbaar is ze ook nogal onder de indruk van Tom want wanneer hij even met haar kletst zonder Margot vraagt ze of Margot dan niet jaloers is. Haar volgende vraag is of de Europese mannen ook wel op vrouwen uit Nicaragua vallen. Kortom, ze heeft duidelijk een oogje op Tom. 

We surfen bij Playa Maderas, een heerlijk klein strandje met een paar barretjes. We zien wederom prachtige zonsondergangen en elke avond staat Venus fel te shinen aan de hemel. De eerste indruk van Nicaragua is top. Vriendelijke mensen die naar ons lachen en zwaaien, fijne sfeer en heel gemoedelijk. 

Het strandleven bevalt goed en daarom rijden we naar een ander surfstrand, Popoyo. We komen terecht bij een camping die er wat armoedig uitziet. Het water is op en de elektriciteit werkt niet altijd. We besluiten verder te zoeken en komen zo bij een Finca terecht met prachtig uitzicht over de zee en direct voor de surfbreak, ideaal. 

We surfen alsof ons leven ervan afhangt en komen wederom een bekende tegen in het water. Dit keer is het Laurens, de tennisleraar uit Zoeterwoude. Na 3 heerlijke dagen gaan we we naar een strandje verderop, playa Gigante, om langs te gaan bij Adam en Nathalie. Zij runnen hotel Brio en via het overlanden hebben we gezamenlijk vrienden; Alex en Craig uit Vancouver. Gigante blijkt een klein dorpje te zijn met veel hippies en wat verloren zielen. Desondanks was het weer een leuke ervaring en gezellig met Adam en Nathalie. 
Dan is het tijd om het binnenland van Nicaragua te gaan verkennen en belanden wij bij Paradiso Hostel aan Laguna Apoyo en een paradijsje is het zeker. Een klein strandje aan het kratermeer van een uitgestorven vulkaan, een barretje, gezellige reizigers en een koel briesje, meer hebben we niet nodig.

We worden wakker van de vogels en wanneer we uit ons slaapkamerraam naar buiten kijken zien we de eekhoorns sierlijk van boom naar boom springen. ‘s Avonds doen we mee met de pubquiz en socializen we met andere reizigers. We komen trouwens verrassend veel Nederlanders tegen hier. 
We maken ook nog een dagtripje naar Granada, een leuke koloniale stad met prachtige gebouwen en kleurrijke straatjes. Hier worden we voor het eerst echt geconfronteerd met de armoede in Nicaragua. Natuurlijk hebben we de armoedige huisjes wel gezien onderweg maar in Granada zien we voor het eerst de mensen bedelen, opdringerige straatverkopers en lijmsnuivende jongeren. Triest maar waar, Nicaragua heeft erg geleden onder de politieke spanningen, onrust en geweld in 2018 waardoor de economie instortte en het land in een crisis belandde. 

Inmiddels zijn alle reisadviezen al bijna een jaar weer positief maar de toeristen komen maar mondjesmaat terug, de mensen blijven echter positief en zijn vooral heel blij met de toeristen die er wel zijn en daarom voelen we ons ook bijzonder welkom. 

Vandaag bezoeken we vulkaan Masaya, bekend om het zichtbare lava en de rode gloed die zij verspreidt in het donker. We zijn ruim op tijd aanwezig bij het park en wachten rustig bij onze camper op de 2e shift. Dan is het namelijk al goed donker en daardoor zijn het lava en de rode gloed beter zichtbaar. Samen met zo’n 60 andere toeristen bekijken we dit schouwspel der natuur. Toch behoorlijk indrukwekkend en voor ons de eerste keer dat we lava zien. De wildcampspot bij het park ligt praktisch aan de snelweg en na een aantal minuten twijfelen, besluiten we terug te rijden naar ons paradijsje aan het meer van Apoyo waar we rustig en zonder zorgen kunnen slapen.
Share by: