Reis 2019-8
Reis 2019
Update 8: Terug naar start
11 juli - 4 augustus
Voordat we richting Argentinië gaan lummelen we nog een paar dagen in Asuncion. We genieten van de zon en gaan nog 1 keer eten bij de Koreaan.

Op onze laatste dag in Paraguay ontvangen we het verdrietige nieuws dat Rijnko, de echtgenoot van Margot’s peettante Tineke is overleden. We wensen haar veel sterkte toe.

Op 12 juli gaan we op weg naar Argentinië. We hebben een spoedige grensovergang waarbij Pietertje zelfs even onder de scanner mag. Na 2 uur rijden waarbij we vele bermbranden passeren strijken we neer op een camping bij een sportterrein in Formosa. Het weer is nog lekker en ondanks dat de sanitaire voorzieningen zeer te wensen overlaten is het een leuke stek. Margot voelt zich in de afgelopen weken af en toe erg slap, heeft pijn in de onderrug en een benauwd gevoel op de borst. We vermoeden uiteindelijk dat een blaasontsteking de oorzaak is. 

Daarom gaan we op zaterdag op zoek naar een dokter en in het centrum vinden we een ziekenhuis die een soort spreekuur heeft. 
Na een kort onderzoekje vermoedt de dokter ook dat het een blaasontsteking is en met een spuit in de kont, antibiotica en pijnstillers keren we terug naar de camping. Op maandag moeten we terugkomen voor bloedafname en urine afgifte voor onderzoek. 

Omdat de douches en toiletten heel onhygiënisch zijn op onze kampeerplek besluiten we om maandag na het bezoekje aan het ziekenhuis naar een hotel toe te rijden. We vinden een fijn luxe hotel waar we Pietertje met een gerust hart op de parkeerplaats kunnen achterlaten.

Het bezoekje aan het ziekenhuis verloopt erg chaotisch, we worstelen met de taal en zijn totaal niet bekend met de Spaanse medische termen. We worden continu aangekeken en aangestaard door de locals. We begrijpen niet waar we moeten wachten en waar we precies op wachten maar uiteindelijk is alles gelukt en moeten we de uitslag afwachten en Margot vooral uitzieken.

Het hotel is een fijne bijkomstigheid, eindelijk een goede douche en een bed zo groot dat we elkaar regelmatig kwijt zijn. 
Helaas brengt de kuur nog niet de nodige verbetering en met name Margot heeft er dan ook niet veel vertrouwen in dat het inderdaad een blaasontsteking is. Het onderzoek duurde maar liefst 4 dagen dus op de laatste dag van de kuur krijgen we dan ook te horen dat er inderdaad geen ontstekingswaarden zijn aangetroffen. 

Maar wat is er dan wel aan de hand? Margot is extreem moe en komt op sommige dagen amper uit bed. Totaal geen energie en de kleinste dingen zoals een douche nemen zorgen ervoor dat ze daarna uitgeteld op bed neerploft. 

Via onze vriendin Marina, die we in La Pedrera hebben ontmoet krijgen we het nummer van Ayelen, een arts in Formosa die wat Engels spreekt. Zelf hebben we in Nederland de hulp ingeschakeld van Suus die MDL-arts is. Met Suus bespreken we de situatie en Ayelen schrijft voor ons de onderzoeken uit. 

De dagen die volgen ervaart Margot als erg stressvol. Diverse onderzoeken volgen waarbij we continue zoekende zijn. Alle onderzoeken vinden plaats in op zichzelf staande klinieken. Elke keer vragen we ons de volgende dingen af:
waar we moeten zijn, is de kliniek wel open, kunnen we terecht, kunnen we ons verstaanbaar maken, waarom staart iedereen ons toch steeds zo aan, is het een betrouwbare kliniek, hoe lang moeten we nog wachten, gaan ze iets vinden en wat als ze niets vinden.

Het ene bezoek verloopt soepel met vriendelijke artsen, waarbij er één arts is die niet wil dat we betalen en ons het geld teruggeeft. Het andere bezoek gaat zeer moeizaam en daar kost het de nodige energie om voor elkaar te krijgen waarvoor we komen. 

Na wederom een week zijn we niet veel verder, alle vitale functies werken naar behoren en er zijn te weinig symptomen om gericht verder te zoeken. We bespreken ook de mogelijkheid van een fysieke uiting van mentale problemen. Margot heeft geen last van heimwee of reisstress maar we kunnen beide niet ontkennen dat we een behoorlijk pittig jaar erop hebben zitten met veel uiteenlopende emoties die we amper een plekje hebben kunnen geven. 
Door de nodige rust voelt Margot zich iets beter en we besluiten om richting een grotere stad te trekken. Formosa is niet de beste plek om te stranden zullen we maar zeggen. We gaan op weg naar Rosario en zoeken daar Marina op.

In 2 dagen met aanhoudende stromende regen bereiken we Rosario. Al ging die niet geheel vlekkeloos. Op 1 camping zijn we diep weggezakt in de zachte gras en moet er een tractor aan te pas komen om ons eruit te slepen. We betaalden maar €1 voor de overnachting en ondanks dat het hele grasveld naar de knoppen is, weigert de eigenaar geld van ons aan te nemen voor de tractor, erg vriendelijk!

Margot voelt zich gelukkig iets beter deze dagen en in Rosario en hebben een leuk weerzien met Marina. We kunnen bij haar thuis even douchen en ‘s avonds mogen we met haar mee naar de eetafspraak met haar vriendinnen. Het wordt laat en wanneer we terug in de camper zijn kan Margot nog amper boe/bah zeggen voordat ze in slaap valt. 

De voor de volgende dag geplande stadswandeling moeten we helaas overslaan, Margot is te moe. We gaan met Marina nog een keer op zoek naar een dokter. Helaas is het wederom zaterdag en behalve de spoedpoli kunnen we nergens terecht. Helaas mag Tom niet mee naar binnen en met veel moeite mag Marina mee om voor Margot te vertalen. Eindelijk kan er goed gecommuniceerd worden omdat Marina heel goed Engels spreekt. Wederom worden de basisdingen gecheckt maar ook nu komen we tot de conclusie dat er te weinig symptomen zijn voor uitvoerig onderzoek. Het kan een bacterie, parasiet of virus zijn maar met deze symptomen is dat zoeken naar een speld in een hooiberg en kan het weken duren voordat ze iets vinden.

Inmiddels zijn we redelijk wanhopig geworden want op deze manier is doorreizen eigenlijk geen optie. Toch beslissen we tegen beter weten in dat het misschien goed is om gewoon door te gaan en dat het wellicht gewoon tijd nodig heeft. Daarom gaan we in de middag mee met Marina naar het optrekje van haar ouders buiten de stad. We hebben een bijzondere middag met natuurlijk een asado maar daarnaast een geweldig inkijkje in het leven hier. Haar zus is namelijk danslerares in folklore en heeft uitgerekend vandaag een etentje met haar leerlingen in dit optrekje aan de rivier. We genieten van de dansende Argentijnen en de mooie ervaring. 

Helaas stort Margot aan het einde van de middag weer in en bereiken we samen een dieptepunt tijdens onze reis. We willen niet naar huis en we willen zo graag nog verder maar op deze manier gaat het niet. 

Enigszins in paniek gaan we op zoek naar vliegtickets en plannen we een deel van onze terugreis. We gaan de volgende dag op pad naar Uruguay want daar kunnen we Pietertje in ieder geval voor langere tijd stallen. 

Tijdens de reis van 2 dagen komen we weer wat tot rust en beseffen we dat we eigenlijk nooit alleen vanuit emotie een beslissing nemen en zo komen we tot een compromis. We gaan naar La Chacra Holandesa toe om bij te komen, naar huis gaan kan namelijk altijd nog. We hoeven ons hier even niet druk te maken over waar we slapen, waar de supermarkt is, of we veilig staan en wat we willen zien en al die andere kleine dingen die elke dag weer door ons hoofd gaan. We nemen hier de tijd om hopelijk weer met nieuwe energie op pad te kunnen gaan en vooralsnog voelt deze beslissing erg goed. 
Share by: