Reis 2019-3
Reis 2019
Update 3: La Chacra Holandesa & zuidelijk Brazilië 
11 maart - 30 april
La Chacra Holandesa

Op maandag 11 maart rijden we vanuit Montevideo naar de 1e overlandplek La Chacra Holandesa. We komen rond 6 uur aan en vallen met onze neus in de boter. Maar liefst 20 andere overlanders zitten gezamenlijk aan de wijn en we worden door iedereen hartelijk welkom geheten. We zetten snel onze camper neer en sluiten ons aan bij de groep, de meesten zijn al maanden/jaren onderweg. Naar mate de avond (en de wijn) vordert wordt er door lieve Fransen (ze bestaan!) voor iedereen pizza gebakken in de houtoven en zo boffen we maar met onze 1e avond! 

De eerste nacht in onze camper is onwennig, we zijn veel wakker en wanneer de hanen uiteindelijk de ochtend verklaren komen we er ook maar uit. De eerste dagen hier pakken we onze tassen uit, ruimen de camper in en regelen nog allemaal kleine zaken daaromheen. Zoals bijvoorbeeld de schotten eruit schroeven, trekhaak eraf (omdat die verboden is in Argentinië), watertanks vullen etc.

Na een paar nachten in de camper slapen we al beter. Helaas zijn een aantal horren stuk en hebben we wel veel last van muggen. We bedenken dat het een mooi klusje is om te kijken of we het gaas van de horren kunnen vervangen. We schroeven het kozijn los en trekken de hor eraf. Op dat moment valt aan de buitenkant van de camper ons raam kapot op de grond! Oeps! Dat was zeker niet de bedoeling en vooral heel dom van ons. 

We hadden dan ook beter op de spreuk van onze ‘Make that the cat wise’ scheurkalender moeten letten want daar stond op: From the rain in the drup. Een gewaarschuwd mens telt voor twee!

Maar goed we plakken ons raam af met plastic en informeren her en der naar oplossingen. We worden gewezen op een garage van Duitsers hier 30 minuten vandaan, we nemen contact op via Whatsapp en krijgen al snel een positieve reactie. De volgende dag rijden we erheen en na wat overleg laten we ons raamkozijn achter voor reparatie en gaan wij met de camper terug naar de camping totdat we bericht krijgen dat het is gemaakt. 
Gelukkig hebben we geen haast, we hebben namelijk net besloten om hier een aantal dagen workaway te doen. In ruil voor 5 uur werken per dag staan we gratis met onze camper en krijgen we eten en drinken. Super! De eigenaren Jan en Marieke zijn aardige en gezellige mensen en we vermaken ons hier prima met alle dieren en gezellige borrels.

Onze werkzaamheden bestaan uit het wandelen met het varken Schnitzel, de dieren voeren, gras maaien, bankjes, kasten en een tafel maken, verven, beton gieten en eten koken. Oh ja en wiet knippen! Een precies werkje waarmee Margot aan de slag gaat. Eenmaal in bed voelt ze zich toch niet helemaal lekker en na wat research blijk je ook via de huid en dampen high te kunnen worden. Oeps! Cannabis is trouwens sinds een aantal jaar gelegaliseerd hier. 

Naast het werk hebben we ook veel plezier met de andere gasten hier. De meesten eindigen hun trip hier en stallen hun camper hier in de buurt of verkopen hem. Voordeel voor ons is dat ze veel dingen over hebben en die aan ons doneren. Misschien hebben ze wel medelijden met ons, 2 Nederlanders die de ballen verstand hebben van campers, hun eigen raam slopen en in vergelijking met iedereen hier niet echt goed voorbereid zijn. Maakt ons niet uit, onze voorraad groeit met de dag.

We hebben ook moeite om geschikte gasflessen hier te vinden. Er was ons verteld dat de gasflessen niet mee mogen op de boot en dat hebben we dus ook braaf niet gedaan. Probleem is echter wel dat de gasflessen hier niet op ons systeem passen en de maten ook niet ideaal in onze camper passen. Gelukkig krijgen we uiteindelijk van 2 vriendelijke Duitse mensen die hun camper verkocht hebben hun 2 gasflessen gratis en voor niets! Deze passen perfect in onze camper en met de juiste adapter erbij kunnen we ze overal in Zuid-Amerika bijvullen. Wat een geluk! De flessen laten we in de buurt bijvullen. We brengen de flessen erheen en kunnen ze de volgende dag ophalen. Van Jan horen we dat de eigenaar de gasflessen vult met een brandende peuk in z’n mond. Schiet ons maar lek!

Zelf klussen we ook nog wat in de camper en zo hebben we nu 2 extra plankjes in het kastje naast de koelkast. 1 voor kruidenpotjes en de ander om de pakken wijn op te zetten en ook meteen te kunnen tappen. Heel belangrijk. Omdat ons laatste plan is om richting het noorden te rijden slaan we bij een lokale wijnboer 20 liter rode wijn in. De wijn is namelijk niet te drinken in Brazilië en ook nog eens schreeuwend duur. Wij zitten met deze voorraad voorlopig goed. De prijs is ook een lachertje; we betalen €1,65 voor een liter wijn. Het is dezelfde wijn als die we hier met de borrel drinken dus we weten dat hij goed zal smaken. 
We horen dat het campingleven op Chacra Holandesa niet representatief is voor de campings die we nog gaan tegenkomen. Er is een groot saamhorigheidsgevoel en vaak delen we borrelhapjes en regelmatig worden er avondmaaltijden voor elkaar gekookt. De 2 Japanners die hier staan met hun hond wasabi maken sushi en summerrols. Margot helpt ze met de voorbereidingen en ze zijn onder de indruk van haar rolkunsten. Een beter compliment kan je niet krijgen. De Fransen koken een keer pasta en pesto en dan kunnen wij als Nederlanders natuurlijk niet achterblijven.

Samen met Arie en Marga besluiten we hutspot te maken. We vinden het wel een beetje spannend want hoe moet onze simpele hutspot in de smaak vallen na zulke lekkere maaltijden als van de Fransen en Japanners. We kopen 3 kilo vlees (met bot) bij één van de lokale slagers. Met handen en voeten en een beetje Spaans maakt Tom duidelijk dat we vlees willen dat heel lang moet koken voordat het uit elkaar valt. Op goed geluk nemen we Paleta mee.

Arie ontfermt zich over het vlees en we zijn opgelucht als het taaie vlees na 3 uur sudderen eindelijk een beetje zachter wordt. Samen met Marga maken we de hutspot in 2 grote pannen, het lijkt wel 2 oktober. Het vlees is na lang sudderen echt heerlijk mals geworden en valt zo uit elkaar. Tot onze grote verrassing vindt iedereen de hutspot overheerlijk en vragen veel mensen, waaronder zelfs de Fransen, naar het recept.

Wanneer de meeste gasten na het weekend vertrekken besluit Jan een asado te organiseren en gaat de houtskoolbarbecue aan. Jan koopt 9(!) kilo vlees bij de slager en met zo’n 14 monden te vullen is het een wonder dat bijna al het vlees aan het einde van de avond op is. 

Asado is trouwens de verzamelnaam voor deze manier van barbecuen maar ook een stuk rundvlees heet asado. Dit zijn shortribs, te vergelijken met spareribs van het varken. De ribben worden alleen dwars doorgesneden dus in plaats van 1 hele grote rib op je bord heb je vlees met schijfjes rib ertussen. Het vlees is wat taai maar heeft ontzettend veel smaak. Wij houden er wel van. 

Na 3 weken gaan we toch echt morgen weer op pad. Ons raam is gemaakt en we sluiten af met, hoe kan het ook anders, een Asado. We hebben genoten en een klein inkijkje gekregen in het leven hier. We leren dat alles op de lokale markt een stuk goedkoper is, dat alle buitenlandse producten hier schreeuwend duur zijn, elk klein dorp minstens 5 slagers heeft en de kleine supermarktjes hier juist goedkoper zijn dan de hele grote. Inmiddels kijken we niet meer raar op als we een paard en wagen zien rijden, fietsers tegenkomen op de snelweg, de snelweg moeten oversteken om bij de bushalte te komen en auto’s zien rijden die veel onderdelen missen.  

We gaan deze fijne plek, La Chacra Holandesa, Jan & Marieke en alle dieren missen maar nu gaan we op weg naar het noorden!
Brazilië: Rio Grande do Sul

Op maandag 1 april rijden we weg van Chacra Holandesa op weg naar Punta del Diablo in het noorden van Uruguay. We hadden eerst het plan om Argentinië en Chili verder te ontdekken maar we wijzigen onze plannen vanwege het volgende: 
We gaan richting de winter hier dus hoe zuidelijker we gaan hoe kouder het wordt, het zuiden vonden we prachtig maar ook weinig sfeer/cultuur hebben en
van meerdere overlanders horen we positieve dingen over Brazilië. En zo komt het dat we op weg zijn naar een land waarvan we 3 weken terug nog dachten het niet te gaan bezoeken. Leve de vrijheid, geen vast plan hebben en doen waar we zin in hebben. 

Na een prima rit van ongeveer 3,5 uur komen we aan in Punta del Diablo. Het hoogseizoen is hier voorbij en dat is goed te merken, het dorpje is uitgestorven en ziet er verlaten uit. Vanwege de crisis in Argentinië hebben ze hier ook nog eens een slecht seizoen gedraaid.
We vinden een mooie legale wildcamp aan het strand en besluiten hier te overnachten. Het voelt veilig, we mogen hier staan en de reviews op de iOverlander app zijn ook positief. We slapen heerlijk met de ruisende zee op de achtergrond. In de ochtend pakt Tom meteen een golfje, al zou hij voor deze hoogte in Nederland er niet eens in gaan. Maar hij moest er toch even in en bovendien kan dat hier makkelijk zonder wetsuit. Daarna halen we lekkere broodjes bij een bakkertje verderop en ontbijten we aan zee. We zien ook nog dolfijnen voorbij zwemmen, wat is dat genieten. 
Hoewel de plek ons bevalt vinden we het ook wel saai in zo’n uitgestorven dorpje en besluiten we richting een camping verderop te gaan. Die is al even uitgestorven en niet erg aantrekkelijk om te verblijven. Terug de weg op en wat nu? 
Er is nog 1 klein dorpje voordat we de grens met Brazilie bereiken maar echt bijzonder is dat dorpje ook niet. Vandaag dan maar al de grens over? De grensovergangen zijn best een ding hier en veel mensen doen er wat spastisch over. Je moet je goed voorbereiden en kopieën en benodigde documenten gereed hebben. We besluiten het gewoon te proberen en zo staan we dus spontaan aan de grens met brazilie. Pietertjes paspoort voor Uruguay wordt ingetrokken en na een half uur hebben we een nieuwe Temporary Import Permission (TIP) van 90 dagen voor Brazilie. Het is gelukt! 

Blij rijden we onze eerste kilometers in Brazilie. Het landschap verschilt nog niet erg met dat van Uruguay en wanneer er ook nog windmolens bijkomen lijkt het wel alsof we door de Nederlandse polders rijden. Een gek gezicht en totaal anders dan het beeld dat we van Brazilie hadden.

We zoeken het eerste kustplaatsje op en stranden daardoor in Hermenegildo. We vinden een fijne camping waar we (alweer) de enige zijn. Het is een piepklein dorpje zonder bank of pinautomaat en zonder benzinestation. Eigenlijk staan er alleen wat huizen, een bakkertje en een paar minimercados. De eigenaar van de camping is zeer vriendelijk en ondanks dat we geen zak snappen van het Portugees begrijpen we dat hij het over andere Nederlanders heeft. Waar die dan zijn en wat hij precies bedoelt is ons niet duidelijk. Maar in de avond komt er een oude man de camping op gereden met zijn Jeep uit 1942. Hij schudt de hand van de campingbaas en loopt vervolgens naar ons toe en heet ons in uitstekend Nederlands welkom. 

Hendrik vertelt ons dat hij samen met zijn ouders en broers in 1951(!) naar Brazilie is geëmigreerd nadat ze een moeilijke tijd in Nederland doormaken. Zijn vader zat al sinds 1930 bij de NSB en wordt met de nek aangekeken in Nederland. Ze zijn niet meer welkom. Het exacte verhaal is ons niet helemaal duidelijk geworden. We krijgen wat details van Hendrik, die vertelt dat ze met hun eigen kwekerij meerdere gezinnen hebben onderhouden tijdens de oorlog en dat zijn vader de NSB wilde verlaten maar er werd aangedrongen door de burgemeester om zijn positie te behouden omdat hij daarmee kon helpen. We vragen niet verder, een verhaal heeft altijd 2 kanten en de precieze geschiedenis komen we toch niet te weten. Hendrik was 6 jaar toen de oorlog begon en is inmiddels 85 jaar en woont met zijn 2e vrouw in Hermenegildo. Na een wat stroef gesprek nodigt hij ons uit voor een lunch bij hem thuis. 

We nemen het aanbod aan en de volgende dag lopen we naar zijn huis en worden we verwelkomd door Hendrik, zijn vrouw en stiefzoon. We krijgen een rondleiding door het huis, eten een heerlijke warme lunch (met gekookte aardappelen) en bekijken nog wat oude foto’s en dergelijke. Hendrik kijkt elke dag naar BVN en volgt Nederland nog goed. Terug is hij nooit meer geweest al zou hij dat best nog eens willen. Aan het eind van de middag stappen we op en lopen we terug naar de camping. Een bijzondere ontmoeting.

De volgende dag gaan we verder, we hebben nog steeds geen Braziliaans geld en willen ook de tank volgooien met de goedkope diesel in Brazilie. Dit doen we in Santa Vittoria en ook nu trekken we weer veel bekijks. Mensen verdraaien af en toe hun nek wanneer we langsrijden. Regelmatig zwaaien mensen en af en toe komt er iemand naar ons toe voor een praatje. Tot nu toe vinden we iedereen erg vriendelijk en voelen we ons meer dan welkom. 

We rijden via een watergebied naar het noorden. We zien veel grote vogels en capibaras, levend aan de waterkant of als kadavers op de weg. Margot denkt ook een alligator te zien maar waarschijnlijk ziet ze dingen die ze wil zien. Later horen we dat er inderdaad alligators zitten in dit gebied. Dus toch!

Na 4 uur rijden vinden we het genoeg, we zien een enorme grijze lucht en zoeken een camping op. We komen terecht op de enorme camping Colonial en ja, wederom zijn we de enigen. Het onweert en regent flink die nacht. We slapen desondanks goed en hebben ook geen lekkage gelukkig. 

We gaan weer op pad en besluiten naar Novo Hamburgo te rijden. Inderdaad, Nieuw Hamburg. Naar dit gebied zijn veel Duitsers en Zwitsers geëmigreerd en zo spreken er hier veel mensen Duits. In Novo Hamburgo zit een camperbouwer die we graag naar ons toilet, koelkast en koppeling willen laten kijken. We verblijven op de omheinde parkeerplaats (met bewaker en waakhonden) tussen Braziliaanse campers die ze aan het bouwen zijn of te koop staan. Na deze dagen alleen op de campings, nu in de buitenwijk van een grote stad op een verlaten parkeerplaats met wat mankementen aan de camper en veel regen voelen we ons wat minder happy. We hopen niet dat we de rest van de reis bijna niemand tegenkomen op de campings en de dorpen zo verlaten blijven. 

De vriendelijke Duitse immigranten van de camperplaats bekijken onze mankementen en die blijken alles mee te vallen. De koelkast werkt helaas niet op onze 12 volt accu en zetten we voortaan alleen op gas of op elektriciteit als we dat hebben. Het reservoir van het toilet lekte voorheen maar als de monteur ernaar kijkt lekt er natuurlijk niets. We kijken dit nog even aan de komende dagen.
De koppeling is nu nog goed genoeg maar er wordt ons door iedereen aangeraden een reserve bij ons te hebben. Helaas komen we tot de conclusie dat deze nauwelijks te vinden zijn in Zuid-Amerika maar we blijven het proberen. Opsturen kan altijd nog. Leuk detail is dat ze ons ook nog vertellen dat onze camper hier minimaal 30.000€ waard is. Importeren is niet mogelijk dus hebben we er verder helaas niets aan.

Met goede moed vertrekken we zaterdagochtend richting Gramado, een bergdorp hier wat Zwitsers moet aandoen en ongewoon is voor Braziliaanse begrippen. Qua klimaat en qua woningen. 

Pietertje moet klimmen naar zo’n 850 meter hoogte en dit is voor het eerst. Best spannend. We weten al dat hij niet hard gaat maar voldoende trekkracht heeft om ons omhoog te brengen. We hebben moeite met omhoog komen en zijn zoekende naar de beste rijstijl. Wanneer we een stuk naar beneden moeten remmen we te veel en dit levert behoorlijke rookontwikkeling op. Wanneer we stoppen ruiken we verbrand rubber/plastic en komen de rookwolken onder de motorkap vandaan. De paniek slaat toe en we hebben een hard hoofd in het vervolg van onze reis als Pietertje hier al moeite mee heeft. We willen in de motorkap kijken maar Tom trek helaas ook nog de hendel om te kap te openen kapot. Shit! Het huilen staat ons nu nader dan het lachen en we zien onze droom al in duigen vallen. We staan er wat verloren bij en uiteindelijk komen er 2 Braziliaanse mannen vragen wat het probleem is. Tja dat is best lastig uitleggen in het Portugees, maar tot onze verrassing spreekt 1 van hen Duits en hij weet ons te verzekeren dat het alleen onze remmen zijn en dit volkomen normaal is. Enigszins opgelucht maar met veel twijfels vervolgen we onze weg en zonder problemen bereiken we de camping in Gramado. 

Gramado is ontzettend toeristisch en niet echt ons ding. Overal zie je paashazen, dinosauriërs en andere onzin. Er is een soort Madurodam (Mini Mundo) en zelfs een snowworld! Het is bizar druk en daar moeten we even om gniffelen. Be careful what you wish for!

Na deze enerverende dag duiken we ons bed in en worden we de volgende dag wakker. Het eerste wat Margot ziet op haar telefoon is en berichtje van Alex & Craig: Of we ook in Gramado zijn en samen met hun naar een waterval in de buurt willen. Hier hoeven we niet lang over na te denken, al mist Tom dan wel de ronde van Vlaanderen;) Alex en Craig komen uit Canada en zijn inmiddels al 3 jaar onderweg. We ontmoetten ze eerder bij La Chacra Holandesa en helaas voor hun zit het avontuur er bijna op. 

We bezoeken samen met hun de mooie waterval, drinken warme chocomelk en ze besluiten uiteindelijk ook een nacht op onze camping te blijven. We hebben een gezellige avond waarbij de Argentijnse en Uruguayaanse wijn rijkelijk vloeit. Om 2 uur duiken we ons bedje in. De volgende ochtend worden we wakker met een stevige hoofdpijn maar dat geeft niet. We voelen ons weer fijn, hebben zin en vertrouwen in de rest van de reis en het is ook nog gestopt met regenen. Wat willen we nog meer?

Om eerlijk te zijn willen we ook nog zon, zee, strand en surf en wat een luxe dat dit binnen 3 uur rijden te realiseren is! Vandaag verlaten we de regio Rio Grande do Sul en gaan we op weg naar de regio Santa Catarina.
Brazilië: Santa Catarina & Nederland

Op een zonnige dag verlaten we Gramado en gaan we op weg naar het nationaal park Aparados da Serra. Dit park staat bekend om de 720 meter diepe kloof en 2 watervallen. 

Via een 3 kilometer lang pad bereiken we de kloof en daar hebben we een mooi uitzicht. Maar we zijn nog wel het meest verrast door de enorme roofvogels (soort condor?) die langs het pad zitten en geen veer verroeren wanneer we langslopen. Zijn ze inmiddels tam geworden of kennen ze gewoon geen angst voor mensen? Prachtige beesten en bijzonder om ze van 1 meter afstand te kunnen bestuderen. 
Het park en de watervallen zijn mooi maar ook weer niet heel indrukwekkend. 
We vervolgen onze weg richting Praia Grande, dit plaatsje ligt onder aan de canyon en we zijn al gewaarschuwd dat de weg hiernaartoe zeer slecht is. Al snel ploetert Pietertje door diepe kuilen, scheuren en gleuven. Met 10 kilometer per uur stuurt Tom Pietertje zo goed en zo kwaad als gaat de 25 kilometer naar beneden via de vele haarspeldbochten. Uiterst geconcentreerd zoeken we de beste route op de weg en met de kaken op elkaar geklemd, incasseren we de ene na de ander klap. De weg is echt ondenkbaar slecht en het feit dat we geen andere auto’s zijn tegengekomen naar beneden toe en slechts 1 vrachtwagen omhoog hebben zien gaan zegt wel genoeg. Maar Pietertje slaagt ook voor deze test weer met vlag en wimpel en eenmaal beneden rijden we door naar het kustplaatsje Torres.

We bekijken twee van de wildcamp-plekken en kiezen uiteindelijk voor een mooie spot bij de vuurtoren bovenop een heuvel. We slapen heerlijk en zetten onze wekker vroeg om de zonsopkomst vanuit de zee mee te pakken. Wat is dit toch heerlijk. 
We zoeken een lokaal bakkertje op, halen een paar lekkere broodjes en rijden door naar het strand. We parkeren de camper bij een park waar we een local met surfplank ontmoeten. Tom vraagt hem wat over de golven en voordat hij het weet wordt hij meegevraagd om samen met Leonardo te gaan surfen. Top! Margot pakt haar camera en kan vanaf de kliffen de mannen op de foto zetten. 

Na een surfsessie en een korte wandeling door het park gaan we op weg naar Laguna. We hebben via Alex & Craig het nummer gekregen van Rinaldo en Nelly. Zij wonen in Laguna en willen ons graag ontmoeten en een plekje bieden op het land rondom het huis. Optrekken met locals is al vaker zeer waardevol gebleken en ook nu legt het ons geen windeieren. 

Met z’n vieren bezoeken we (privé)stranden en surfspots en crossen door de duinen in een 4WD. Daarnaast kijken we hoe vissers samenwerken met dolfijnen om vis te vangen. Laguna is 1 van de 2 plekken op de wereld waar dit plaatsvindt en we genieten van dit bijzondere schouwspel. Het werkt als volgt: de dolfijnen leiden een school vissen richting de vissers, die in een lijn staan opgesteld. Wanneer dit is gelukt geeft de dolfijn een seintje aan de vissers. Dit doet hij door middel van een geluid of beweging, waarbij elke dolfijn een eigen manier heeft. De vissers gooien hun net voor zich uit en door het net raken de vissen gedesoriënteerd waardoor de dolfijn makkelijk een vis kan vangen. De vissers halen op hun beurt hun net in en halen hun vangst naar het land. Prachtig om te zien.

Voor Margot worden deze dagen een beetje overschaduwd door slecht nieuws uit Nederland. Het gaat niet goed met opa en hij is inmiddels opgenomen in een verzorgingstehuis. Hij gaat snel achteruit en op donderdag 11 april bereikt ons het trieste nieuws dat Opa Jan is overleden. We willen graag bij de familie zijn en de uitvaart bijwonen en besluiten daarom om terug naar huis te vliegen. Het afscheid is verdrietig en mooi tegelijk en we zijn dankbaar dat we erbij konden zijn. 

Na 2,5 week Nederland vliegen we vandaag weer terug naar Brazilië. We kunnen niet wachten om onze reis te vervolgen en nieuwe avonturen te beleven.
Share by: