Reis 2019-4
Reis 2019
Update 4: Op naar het westen
1 mei - 1 juni
Foz do Iguaçu

Op woensdag 1 mei brengt een Uber-taxi ons terug naar Laguna waar Rinaldo en Nelly samen met wat vrienden ons verwelkomen bij een mooi huis aan het meer. We worden onthaald met een heerlijke barbecue en onder het genot van een aantal biertjes vieren we onze terugkomst. 

Redelijk gaar vallen we laat in de avond op "ons" logeerbed bij Rinaldo & Nelly thuis. De volgende dag zullen we pas met de ferry oversteken en ons herenigen met Pietertje. We hopen dat hij het nog doet, alles er nog op, aan en in zit en dat er binnen nog geen champignons groeien. 

De volgende dag zijn we toch wel wat gespannen, maar gelukkig komen we er snel achter dat Pietertje nog in dezelfde staat is als toen we hem achterlieten op een lege accu na. Wat fijn dat hij hier kon blijven staan in de tijd dat wij in Nederland waren en ook heerlijk om weer ons eigen plekje te hebben. We merken dat we eraan toe zijn om even op onszelf te zijn. 

In de opvolgende dagen doen we nog wat uitstapjes naar de stranden ten noorden van Laguna en uiteindelijk vinden we het op 7 mei tijd om te vertrekken. We nemen afscheid van onze vrienden en vertrekken op een zwaar bewolkte dag richting Garopaba. 
We merken al snel dat Garopaba een veel meer ontwikkelde stad is dan de zuidelijkere kustplaatsen. We zien veel restaurantjes, hippe koffietentjes, surfshops en ook grote supermarkten met een uitgebreid assortiment. We willen ons eerst installeren op een camping aan zee, eenmaal aangekomen is er geen medewerker of camper te bekennen en zien we ook dat ze bij alle plekken aan het stand met werkzaamheden bezig zijn. We parkeren de camper en besluiten eerst te gaan lunchen in het dorpje. Onderweg komen we langs 2 campers die op 1 van de wildcamp plekken van iOverlander staan. Via hun Instagram account sturen we een berichtje (toch handig die naamstickers) en al snel krijgen we antwoord dat het hen ook leuk lijkt om elkaar ergens te ontmoeten. Wanneer we na een heerlijke pokebowl teruglopen naar onze camper besluiten we om de camping links te laten liggen en ons bij de andere 2 campers te voegen. 

We worden hartelijk ontvangen en we blijken naast een koppel te staan uit Barcelona en een Argentijns stel. Zij trekken al een maand met elkaar op. Het is gezellig en voor ons ideaal om ons Spaans op te vijzelen. We verkennen met hen de duinen van Siriú, eten heerlijke taartjes bij een bakkertje en drinken 's avonds zelfgemaakte Mojito's en Caipirinha's, wat een leven. 
De cocktails hadden we ook nodig om de nare smaak van het verlies van Ajax in de laatste seconden weg te spoelen.

Helaas zien we de zon weinig deze dagen en ook de voorspellingen voor de komende 2 weken zien er niet goed uit. We besluiten verder te reizen en eindelijk naar Florianópolis te gaan. We zijn alleen nog op de luchthaven van dit eiland geweest maar volgens veel reizigers is het hier fantastisch mooi en laid-back. Ideale omgeving voor hikes en chilldagen aan het strand. We lezen in de Lonely Planet ook nog over een goed sushirestaurant, The Black Sheep en we hebben alvast een reservering gemaakt. 
We komen terecht op een camping in Campeche en helaas laten de weergoden ons nu echt in de steek. Aanhoudende regen, onweer en bewolking houden ons onder de partytent van de camping. Hier is geen aardigheid aan. Gelukkig bevalt de sushi in het restaurant ons wel goed. Omdat er de komende dagen geen verbetering in het weer komt, besluiten we om door te rijden en van de kust van Brazilië weg te rijden. 
We gaan richting Curitiba met een overnachting in Blumenau. Blumenau staat vooral bekend om de zeer uitgebreide viering van het Oktoberfest die carnaval achtige vormen aanneemt. Het dorp is gesticht door Duitsers en dat is aan de huizen ook goed te zien. We komen rond 5 uur aan op een informele camping en hebben veel geluk. De camping staat bij een recreatiecentrum en ze zijn net aan het afsluiten voor vertrek. We kunnen nog net het terrein op voordat het hek dicht gaat. We krijgen een sleutel van de sanitaire ruimte en morgen komt er iemand om met ons af te rekenen. Ok, we kijken er een beetje raar van op, maar zijn allang blij dat we nog terecht konden en veilig de nacht kunnen doorbrengen. De volgende ochtend worden we wakker en zien we veel vogels badderen in een regenplas en Agouti's doen zich tegoed aan de noten die op de parkeerplaats liggen. Na ons eigen ontbijt gaan we weer op pad. 

We willen graag de stad Curitiba bezoeken en vinden op iOverlander een goede camperbouwer waar we kunnen overnachten. Hij gaat aan de slag met de ventilatoren van de radiateur. Deze blijken het toch echt niet te doen waardoor de motor te heet wordt bij lange stukken omhoog. Daarnaast repareert hij de hendel om onze motorkap te openen en bouwt hij ook nog 2 ventilatoren in de camper zodat ook wij het niet te warm krijgen. Er komt er 1 bij het bed en 1 bij de zithoek, hoewel ze best wat lawaai maken zijn we er toch erg blij mee. 

Curitiba staat bekend als een rijke, moderne stad met een autovrij centrum en veel groen. We vinden het mooi maar zijn ook weer niet overweldigd door de schoonheid ervan. Ja, er staan mooie parkjes en er is een klein gedeelte autovrij maar het voelt nog steeds als een grote drukke stad. We zien een paar mooie koloniale pandjes en ook de universiteit is indrukwekkend. Het meeste indruk maakt het aziatische kilo-restaurant waar je van een japans/chinees/koreaans buffet zoveel kan opscheppen als je wilt en uiteindelijk het gewicht betaald wat er op je bord ligt. Voor een kilo betaal je ongeveer €18 en samen met 2 drankjes stoppen we ons voor €26 vol met sushi, sashimi, inktvis, kimchi en andere lekkernijen. 
De volgende dag is Pietertje weer klaar voor de volgende trip en wij ook, we willen naar Foz do Iguacu. De weersvoorspellingen zijn daar beter en we willen de watervallen bezoeken. Het is zo'n 9 uur rijden en we verdelen dit over 3 dagen aangezien we geen haast hebben. We overnachten bij de veilige benzinestations. Deze zijn 24/7 open, hebben schone toiletten en de beste douches die we tot dusver zijn tegengekomen. 

Helaas wordt Tom een beetje grieperig op dag 2 en we twijfelen of we op dag 3 verder gaan rijden of blijven staan. We besluiten toch om door te gaan omdat een camping in het vooruitzicht toch wel lekker is. We gaan lekker en besluiten rond een uur of 2 de camper even stil te zetten om te lunchen. Na een snelle lunch willen we weer op pad, Margot ruimt de boel op en Tom wil alvast de motor starten. Bij Margot valt er een zak polenta uit een kastje en ligt de hele keuken vol met polenta en Tom komt erachter dat de camper niet meer start. Shit! Dit is niet goed. Margot ruimt vloekend zo goed en zo kwaad als het gaat die klote polenta op en Tom gaat op onderzoek uit onder de motorkap. 

Het lijkt alsof de accu leeg is maar dit is wel heel gek aangezien we nog geen 10 minuten stil hebben gestaan. We hadden wel al een paar keer een vreemd geluid gehoord bij het optrekken. We contacten Peter maar die kan ons op afstand ook niet verder helpen. Tom loopt naar een monteur die op 200 meter zit. Binnen no-time krijgen we een sleep naar de garage en wordt ons verteld dat de accu kapot is. We wisten al dat deze oud was en niet echt top meer functioneerde dus het zou kunnen dat het klopt wat deze mannen zeggen. Ze kunnen er een nieuwe in zetten voor een redelijk bedrag en omdat we toch graag vandaag nog Iguazu willen bereiken gaan we akkoord. Met een half uur zitten we weer op de weg maar het vreemde geluid blijft. 

We zoeken op Google naar mogelijke oorzaken en denken dat het de V-snaar moet zijn die niet goed meer is. Dit zou de reden kunnen zijn dat de accu leeg is want die wordt dan niet (goed) meer opgeladen. Dit zou ook betekenen dat het probleem helemaal niet aan de accu lag en we dus een accu aangesmeerd hebben gekregen. We rijden vertwijfeld door richting Iguazu en houden angstvallig alle metertjes in de gaten. Het wordt langzaam donker en we komen er ook nog achter dat de linkerkoplamp het niet doet. Dat kon er ook nog wel bij. We moeten uiteindelijk nog 20 minuten door de stad rijden wanneer het echt donker is geworden. De laatste 10 minuten begeven de knipperlichten het ook opeens en weten we zeker dat de accu langzaam leeg wordt getrokken. Dit is niet goed. We rijden zo goed en zo kwaad als gaat naar de camping en installeren ons rond een uur of 7. Dat was ons het dagje wel, Tom nog steeds niet fit en toch echt wel wat serieuzere problemen met Pietertje. 

We besluiten om na het weekend wel weer verder te kijken en nu vooral even bij te komen. Tom een beetje uitzieken en uiteraard ook de watervallen te bezoeken. Hopelijk kunnen we in onze volgende bericht vertellen dat het allemaal is goed gekomen!
Back on track!

Ons vorige bericht sloten we af met de hoop dat we jullie in dit bericht konden vertellen dat alles is goed gekomen. Daarom vertellen we nu verder wat er allemaal is gebeurd na onze aankomst op camping Internacional in Foz do Iguaçu.



Het is inmiddels al donker wanneer we aankomen op de camping en de toegewezen plek is allesbehalve vlak. In het donker met het schijnsel van de iPhone proberen we de camper zo vlak mogelijk te zetten voordat we hem uitzetten. We denken namelijk dat de motor helemaal niet meer zal starten als we hem nu uitzetten.

 We roepen en schreeuwen instructies naar elkaar en kibbelen over wat de beste positie is voor Pietertje, al zien we allebei in het donker eigenlijk geen steek. Plotseling horen we van verderop de camping de woorden: “Zo staat ie wel goed hoor!”. Nederlanders! Na ons avontuur zijn we maar wat blij om voor een keer niet op een lege camping aan te komen. We maken kort kennis met Eric & Sophia en besluiten om snel aan te sluiten met een wijntje zodra de camper staat. 

Nadat we onze stoelen en de Uruguayaanse rode wijn tevoorschijn hebben getoverd vertellen we onze belevenissen van deze enerverende dag. 

Het is eigenlijk lachwekkend hoe pech en geluk elkaar zo snel afwisselen gedurende onze reis want ook nu knijpen we in onze handen van geluk. Eric is namelijk automonteur! Samen met zijn vrouw Sophia, allebei eind 50, zijn ze naar Curacao verhuisd toen hun dochters gingen studeren. Ze verhuren daar auto’s en hebben een sabbatical ingelast om met een busje door Zuid-Amerika te scheuren. Eric biedt aan om de volgende dag even onder de motorkap van Pietertje te kijken.

 

De volgende ochtend wordt Pietertje onderzocht door Tom, automonteur Eric, Duitse Christian die alleen reist met z’n bus en Erick een Braziliaan van origine die zijn thuis in Nieuw-Zeeland heeft gevonden. Al snel komen ze tot de conclusie dat er met de accu en de v-snaar niets aan de hand is. Ze vermoeden dat de dynamo niet goed meer is of niet sterk genoeg om de stroom die gevraagd wordt te leveren aan de accu. Helaas niet iets wat we zelf kunnen verhelpen maar gelukkig biedt Erick aan om ons te helpen bij de garage aangezien hij vloeiend Portugees spreekt. Een mooi klusje voor maandag na een bezoek aan de watervallen denken we dan nog. 



Inmiddels gaat het onder de ‘motorkap’ van Tom ook niet goed. We bezoeken Paraguay voor een dag, Ciudad del Este ligt tegen de grens aan en je kan er lopend naartoe. Het is niet meer dan een chaotische winkelstad waar je vooral lelijke dingen kan kopen. Tom voelt zich met het uur slechter en neemt ook te weinig (lees: geen) rust. Op de 5e dag met koorts vinden we het welletjes en besluiten we een arts op te zoeken. De mensen van de camping spreken een aardig woordje Duits en met onze middelbare school vocabulaire komen we eruit. De man brengt ons naar een bevriende dokter. Die helpt ons binnen 5 minuten en stelt een fikse griep en keelontsteking bij Tom vast. Tom krijgt wat paardenmiddelen mee en moet zich met 2 dagen beter gaan voelen. 



Dit betekent dat we de watervallen voorlopig niet kunnen bezoeken. We hadden al gezien dat het weer slecht wordt deze week en dat het richting volgend weekend pas weer opklaart. Het is niet anders. 

Tom voelt zich inderdaad elke dag iets beter en op woensdag gaan we met Erick naar de garage om naar de dynamo te laten kijken. We missen bijna de afslag naar de garage en Tom besluit om de camper een meter achteruit te steken om alsnog rechtsaf te kunnen slaan. Uiteraard in de veronderstelling dat er niemand achter ons staat. Helaas volgt er opeens een toeter gevolgd door een flinke tik. Shit! Botsing! 
Een Braziliaan is zo dicht op ons gekropen dat hij voor ons niet zichtbaar was in de spiegels. Hij toetert te laat en we raken hem. Het voelde voor ons als een flinke klap en hij komt dan ook foeterend z’n auto uit. Gelukkig kan Erick voor ons vertalen en lopen ze samen naar de achterkant om de schade op te nemen. Bij ons is het elektriciteitspunt bij de trekhaak verbogen en het plastic kapje eraf. Maar tot onze grote verrassing heeft de Braziliaan nul schade! Hij stapt weer in en ieder vervolgt zijn weg. Oef, daar komen we goed weg!



In de garage stellen ze inderdaad vast dat de dynamo de gevraagde stroom niet levert en we besluiten om er een grotere tweedehands in te laten zetten. Onze eigen dynamo nemen we weer mee voor de zekerheid. Vooralsnog lijkt Pietertje weer blij te zijn en de reis met ons te willen vervolgen.


Na weer wat regenachtige dagen, waarin we nog wel de Itaipu dam bekijken, bezoeken we op vrijdag dan eindelijk de Braziliaanse kant van de Iguaçu watervallen. Tom heeft het nog zwaar op de trappen en paadjes, de griep is niet in z’n koude kleren gaan zitten. Ondanks dat het op 2 minuten na volledig bewolkt is zijn we onder de indruk van dit natuurschoon. 

We willen ook graag de Argentijnse kant bezoeken en dan graag met zon. We moeten er een dag op wachten maar op zondag gaan we dan samen met Erick en Sue op pad. Met de auto van Sue, want 2 keer Pietertje invoeren en uitvoeren trekken we slecht. 

Het is een prachtige dag en de Argentijnse kant overtreft wat ons betreft ruimschoots die van Brazilië. Je hebt namelijk een beter zicht op de watervallen, je kan dichterbij komen, we zien meer dieren en er zijn meer wandelroutes ook al zijn die heel verwarrend aangegeven. Met als hoogtepunt het bezoeken van Garganta do Diablo (keel van de duivel). Wat een enorm natuurgeweld! Het is onbeschrijfelijk hoe hard het water hier naar beneden stort en dit gaat gepaard met een enorm gebulder. Indrukwekkend! 
Inmiddels begint de tijd in Brazilië een beetje te dringen, op 1 juli moeten we de grens over zijn en we willen ook nog de Pantanal bezoeken. We besluiten dus op maandag meteen op weg te gaan richting Bonito. De eerste dag verloopt voorspoedig en we vinden een fijne plek bij een restaurant langs de weg. In de nacht krijgen we een ongekende bui op ons kop en de hele dinsdag blijft het regenen. Zelfs Pietertje wordt het hier en daar teveel en lekt een klein beetje door. Gelukkig niks ernstigs. We vinden het niet verantwoord de weg op te gaan want zelfs de weerapps geven waarschuwingen af voor overstromingen. We hangen dus een dagje maar wat rond. In de camper en dan weer in het restaurant. Op woensdag is het weer droog en vervolgen we onze weg. We komen trouwens helemaal geen overstromingen tegen. 



Na nog 2 dagen rijden en slapen langs de weg bereiken we dan eindelijk de nieuwe regio Mato Grosso do Sul, bekend om de Pantanal. De Pantanal is een enorm natuurgebied dat een goed alternatief is qua flora en fauna voor de Amazone en staat ook wel bekend als de ‘wetlands’ van Brazilië. Met een fikse onweersbui op ons kop maken we daar kennis mee. We rijden langs een kilometers lange dijk de regio binnen en vervolgens door weilanden met koeien en enorme mierenhopen. De bliksemschichten verlichten de donkergrijze horizon en de ruitenwissers proberen de regen zo goed mogelijk van onze ruit af te duwen. 

Wanneer we de bui achter ons hebben gelaten, komen we in een gebied dat bekend staat om zijn landbouw en dit kunnen we alleen maar beamen. Kaarsrechte wegen met opeens een 90 graden bocht en of we nou links of rechts kijken, aan beide kanten zien we maisvelden tot aan de horizon. En niet een klein veldje want als we proberen een reële schatting te doen van de lengte komen we op zo’n slordige 60 kilometer maisveld, onafgebroken. Dat is in lengte dus alleen al zo’n 600 voetbalvelden, heel bizar! Daarna volgen wat sojaplantages en rietsuikervelden en dan toch nog maar wat maisvelden. 



De weg is soms goed, maar bij tijden ook ontzettend slecht. Het doet me denken aan dat kinderliedje ‘Zo gaat het damespaard’. Maar dan hebben we alleen ‘zo gaat het boerenpaard’ en veel te vaak naar ons zin ‘een gat in de weg’. De wegen hebben veel te lijden onder het zware vrachtverkeer dat eroverheen moet en natuurlijk vanwege de vele regen wat hier valt. Geluk voor ons is dat het droogseizoen vandaag begint.

 

Uiteindelijk bereiken we een camping net buiten Jardim die ons is aanbevolen door andere overlanders. De reviews zien er goed uit, met name vanwege de vogels die hier gezien worden. Onderweg hadden we al wat roofvogels en Rhea’s gezien, de struisvogels die we ook in Patagonië hebben gespot. Wanneer we afslaan van de grote doorgaande weg naar de kleine grotendeels geasfalteerde weg richting de camping zien we al snel 4 toekans over ons heen vliegen! Gaaf! 



We komen aan op een mooie camping in de middle of nowhere maar met prachtige natuur. De rivier loopt achter de camping langs en is zo helder dat je erin kan snorkelen. Al is dat niet eens nodig want vanaf de kant zie je de vissen ook gewoon gaan. We genieten volop van de natuur en komen even bij van onze snelwegovernachtingen. We chillen een paar uur bij het riviertje en fotograferen de mooie vogels die we zien. Ook hier zijn we weer de enige gasten en mede daarom besluiten we na een goede nachtrust een uur door te rijden naar Bonito.

 

Ook hier hebben we een aanbeveling voor een camping. We zitten amper in onze campingstoelen wanneer er gigantische papegaaien boven ons vliegen. Wat een prachtige grote beesten. Ze krijgen hier elke dag te eten en komen daarom 2 keer per dag even langsvliegen. Ideaal dus om een paar mooie kiekjes te maken. 

Bonito zelf is een dorp dat op het toerisme draait. Het is ongelofelijk wat voor prijzen ze hier hanteren en we besluiten dan ook om lekker zelf dit gebied te gaan ontdekken. 

Binnenkort gaan we richting Cuiaba via een veelbelovende route met bijzondere dieren. Daarover volgende keer meer want we moeten ze eerst nog spotten!
Share by: